Dag 11: Fort Portal, maandag 28 september 2009
De wekker ging om 6.45 uur. Dat was toch wel erg vroeg na zo'n gezellige avond. Om 7.15 uur gingen we ontbijten en daarna zijn we om 7.45 uur vertrokken voor een kraterwandeling. Na een half uurtje (?) rijden waren we waar we wezen moesten. Daar zijn we eerst naar de “grotten” gegaan om de stalagmieten en de stalactieten te bekijken. Het zou een wandeling zijn, die iedereen zou kunnen doen. En dat was ook wel zo, maar je moest er wel voor klauteren. Soms moest je de rugzak op de buik dragen om door bepaalde doorgangen te kunnen. Dat kon niet iedereen waarderen. Ik en Ronald ook, vonden het in ieder geval wel erg mooi. We kwamen eerst bij een mooie waterval. Daarna al klimmen, klauterend en glijdend naar de grotten. De omgeving was echt fantastisch. Mooie doorgangen, de stenen links naast je overhangend en dan de begroeiing die over die stenen valt, en daartussen in loop je dan. Heel, heel mooi. Met name het laatste stukje was even een uitdaging, een smalle doorgang, vrij steil naar boven, dus iedereen werd naar boven gesleurd door de gids. Het was best af en toe een beetje pittig, maar het is echt wel een aanrader!
Na dit deel van de wandeling konden we even bijkomen terwijl de gids een verhaal vertelde. Het verhaal ging over de stalactieten in de grotten. Een bepaalde stalactieten formatie leek op de borsten van een vrouw. Het verhaal ging erover dat een koning had gehoord van een profeet dat hij uiteindelijk zou worden gedood door zijn kleinzoon. Dit wilde hij voorkomen. Hij had maar een dochter, die bijzonder knap was. Hij wilde voorkomen dat ze zou trouwen en kinderen krijgen en daarom heeft hij bij haar haar borsten laten amputeren. Maar dat was niet voldoende, want ze werd zwanger en kreeg een zoon. Deze zoon werd vervolgens van haar afgepakt en gedumpt in de grotten waar ze ook de borsten van de vrouw hadden gedumpt. De zoon overleefde omdat hij werd gevonden door een arme man, maar het verhaal gaat dat hij door de borsten van zijn moeder (de stalacmieten formatie) in leven kon blijven. Uiteindelijk ging de zoon de troon opeisen en heeft hij inderdaad zijn opa vermoord. De profetie kwam dan ook uit.
Maar wat vertelde die gids het verhaal leuk! Hij vertelde het verhaal echt met hart en ziel en stelde steeds de vraag “To what!” en beantwoorde die dan zelf. Dus hij vertelde bijvoorbeeld dat iemand ergens naar op weg was en “to what”, to the castle! Beetje moeilijk om uit leggen hoe het ging, maar het was in ieder geval erg grappig en leuk om te luisteren.
Na dit verhaal werd het tijd om de echter kraterwandeling te gaan doen. En oooh, wat was die mooi! Die uitzichten waren echt fantastisch, de ene plek nog mooier dan de andere. We keken uit op het Rwenzori gebergte. Zo mooi. Het was een schitterende wandeling en ook goed te doen. Op het einde moesten we alleen een vreselijk steile berg op, maar boven aangekomen werd je getrakteerd op een fenomenaal uitzicht! Beneden zagen we nog een kameleon (wat een droopie) en deze nam de gids even mee naar boven om ook de anderen te laten zien. Ronald, Mike en ik waren natuurlijk weer de laatsten. Tja die vogels, ze laten je steeds maar stil staan, want dan moet weer uitgezocht worden welke vogel we nu zien. In die tijd, sta ik dan gewoon te genieten van het uitzicht.
We zijn nog langs geweest bij de lokale smid. Hoe hij werkt zeg. Zo primitief, maar wel inventief. Hij had een groot fietswiel, die weer aangesloten op een kastje ofzo en door aan het wiel te draaien kon hij extra zuurstof naar de kooltjes sturen waardoor ze goed warm werden waardoor hij weer aan de slag kon. Ik kan het ook niet beter uitleggen hoor, ik ben niet zo technisch.
Rond 12.00 uur waren we weer terug waar we ook waren gestart. Daar kregen we van Eddepet een heerlijk stuk verse ananas. Hij sneed het ter plekke van de ananas af. Heerlijk! Daarna na Fort Portal om te lunchen. Mike en Ronald zouden samen met Eddie naar het moeras gaan, maar Ismael kon opeens niet meer omdat zijn auto naar de garage moest. Dus daarom ging Zziwa mee. Ook prima! Maar ze moesten eigenlijk zo snel mogelijk op weg naar de swamp in verband met het weer. 's Middags ging het namelijk vaak regelen. Maar wederom ging het allemaal niet zo vlot met de bestellingen. Maar dit keer was het dus wel een beetje frustrerend omdat Ronald en Mike dus snel weg moesten. Uiteindelijk vertrokken ze rond 14.00 uur. Hopelijk zouden ze het droog houden en zouden ze veel bijzondere vogeltjes zien.
Marianne en ik zijn vervolgens met Hans en Jolanda en Han en Rosita de stad in gegaan. Morgen zouden we naar een school voor weeskinderen gaan en daarvoor gingen we spullen kopen. Hans en Jolanda hadden al in Nederland wat geld voor deze school verzameld. Zij hadden contact gehad met de man achter de Astrid Joosten Foundation, Jaap Taal. Astrid Joosten is die mevrouw die ruim een jaar geleden overleden is aan een vorm van het Marburg virus nadat ze was aangevlogen door een vleermuis in een grot in Oeganda. Zij was ook met Matoke op reis en had ook het schooltje bezocht. Zij had de directeur van het schooltje beloofd om zich te gaan inzetten voor de school. Dit heeft haar man na haar dood opgepakt. Hans en Jolanda hadden al iets van € 150,-- te besteden. Daarbij hadden Ronald en ik nog UGX 60.000,-- geschonken en zo ook Mike en Marianne en Han en Jolanda. We hadden dus een behoorlijk bedrag te besteden om spullen van te kopen.
We zijn eerst naar de markt gegaan om schoentjes te kopen. Pffft wat word je moe van dat afdingen zeg! Maar we zijn in ieder geval wel geslaagd om schoenen te kopen. Dat kunnen we niet zeggen van de kleding. We wilden eigenlijk een flinke stapel kleding kopen, maar daar moesten we echt te veel voor betalen. Dat ging dus niet door. Graag of niet.
Daarna zijn we naar een apotheek gegaan om medicijnen te kopen voor de kinderen. Met name eerste hulp goederen en medicijnen tegen malaria. We kwamen bij een apotheek die werd gerund door nonnen. We werden uiteindelijk goed geholpen. We hebben er wel ruim een uur gezeten, maar het was echt fantastisch! Uiteindelijk hadden we een hele doos vol met medische goederen. Ze zouden het naar het hotel komen brengen.
Wij gingen terug met de boda boda. Maar niet de boda boda fiets, maar de echte boda boda. De brommer/ motor dus. Ik heb in Nederland zelfs nog nooit op zo'n ding gezeten en dan ga ik nu in Oeganda op zo'n ding zitten! Hmmmmm. Marianne en ik gingen samen op 1 boda boda. We zaten dus met z'n drieën op de boda boda, ik zat veilig tussenin. Onze chauffeur met een dikke winterjas aan. Echt bijzonder want het was best warm. Hij had wel netjes een helm op. Wij dan weer niet. Maar goed, wij op weg naar ons hotel. Het was echt lachen! Op een gegeven moment reden we over een hobbel en ik voelde Marianne echt achter me los van de de motor komen. Maar ze bleef er gelukkig op zitten. We hebben echt onwijs gelachen daar achterop die brommer. Echt vlakbij het hotel begon het te regenen. We waren net op tijd, of net iets te laat. Dit was me wel weer een belevenis hoor! Rond 17.00 uur waren we terug bij het hotel. Ronald en Mike waren nog niet terug. Ik heb een lekkere douche genomen en het reisverslag zitten bijwerken.
Om iets voor zessen kwamen de nonnen de medicijnen brengen, met een grote jeep. Mooi gezicht. Ze hebben met ons nog een drankje gedronken. Was zeker wel gezellig. Tijdens dit babbeltje kwamen Mike en Ronald terug van hun moeraswandeling. Ze hadden het wel leuk gehad, maar het was erg warm geweest, geen regen en de gids was erg moe geweest. Door de hitte hebben ze helaas niet zo heel erg veel vogels gezien. Maar het was wel een mooie wandeling geweest en ze hadden ook nog wat apen gezien.
Nadat ook de heren zich hadden opgefrist, een drankje hadden gedronken, gingen we weet aan tafel. Het diner was wederom Heurluk! Na het eten nog een erg leuk souvenirtje gekocht. De keuze was moeilijk, maar het is uiteindelijk een leuk mannetje op een fietsje geworden. 's Middags had ik al een leuk armbandje gekocht. In verband met de moeheid zijn we zonder UNO'en om 10.30 uur ons mandje ingegaan. De medaille is dus nog steeds in het bezit van Jolanda.
De wekker ging om 6.45 uur. Dat was toch wel erg vroeg na zo'n gezellige avond. Om 7.15 uur gingen we ontbijten en daarna zijn we om 7.45 uur vertrokken voor een kraterwandeling. Na een half uurtje (?) rijden waren we waar we wezen moesten. Daar zijn we eerst naar de “grotten” gegaan om de stalagmieten en de stalactieten te bekijken. Het zou een wandeling zijn, die iedereen zou kunnen doen. En dat was ook wel zo, maar je moest er wel voor klauteren. Soms moest je de rugzak op de buik dragen om door bepaalde doorgangen te kunnen. Dat kon niet iedereen waarderen. Ik en Ronald ook, vonden het in ieder geval wel erg mooi. We kwamen eerst bij een mooie waterval. Daarna al klimmen, klauterend en glijdend naar de grotten. De omgeving was echt fantastisch. Mooie doorgangen, de stenen links naast je overhangend en dan de begroeiing die over die stenen valt, en daartussen in loop je dan. Heel, heel mooi. Met name het laatste stukje was even een uitdaging, een smalle doorgang, vrij steil naar boven, dus iedereen werd naar boven gesleurd door de gids. Het was best af en toe een beetje pittig, maar het is echt wel een aanrader!
Na dit deel van de wandeling konden we even bijkomen terwijl de gids een verhaal vertelde. Het verhaal ging over de stalactieten in de grotten. Een bepaalde stalactieten formatie leek op de borsten van een vrouw. Het verhaal ging erover dat een koning had gehoord van een profeet dat hij uiteindelijk zou worden gedood door zijn kleinzoon. Dit wilde hij voorkomen. Hij had maar een dochter, die bijzonder knap was. Hij wilde voorkomen dat ze zou trouwen en kinderen krijgen en daarom heeft hij bij haar haar borsten laten amputeren. Maar dat was niet voldoende, want ze werd zwanger en kreeg een zoon. Deze zoon werd vervolgens van haar afgepakt en gedumpt in de grotten waar ze ook de borsten van de vrouw hadden gedumpt. De zoon overleefde omdat hij werd gevonden door een arme man, maar het verhaal gaat dat hij door de borsten van zijn moeder (de stalacmieten formatie) in leven kon blijven. Uiteindelijk ging de zoon de troon opeisen en heeft hij inderdaad zijn opa vermoord. De profetie kwam dan ook uit.
Maar wat vertelde die gids het verhaal leuk! Hij vertelde het verhaal echt met hart en ziel en stelde steeds de vraag “To what!” en beantwoorde die dan zelf. Dus hij vertelde bijvoorbeeld dat iemand ergens naar op weg was en “to what”, to the castle! Beetje moeilijk om uit leggen hoe het ging, maar het was in ieder geval erg grappig en leuk om te luisteren.
Na dit verhaal werd het tijd om de echter kraterwandeling te gaan doen. En oooh, wat was die mooi! Die uitzichten waren echt fantastisch, de ene plek nog mooier dan de andere. We keken uit op het Rwenzori gebergte. Zo mooi. Het was een schitterende wandeling en ook goed te doen. Op het einde moesten we alleen een vreselijk steile berg op, maar boven aangekomen werd je getrakteerd op een fenomenaal uitzicht! Beneden zagen we nog een kameleon (wat een droopie) en deze nam de gids even mee naar boven om ook de anderen te laten zien. Ronald, Mike en ik waren natuurlijk weer de laatsten. Tja die vogels, ze laten je steeds maar stil staan, want dan moet weer uitgezocht worden welke vogel we nu zien. In die tijd, sta ik dan gewoon te genieten van het uitzicht.
We zijn nog langs geweest bij de lokale smid. Hoe hij werkt zeg. Zo primitief, maar wel inventief. Hij had een groot fietswiel, die weer aangesloten op een kastje ofzo en door aan het wiel te draaien kon hij extra zuurstof naar de kooltjes sturen waardoor ze goed warm werden waardoor hij weer aan de slag kon. Ik kan het ook niet beter uitleggen hoor, ik ben niet zo technisch.
Rond 12.00 uur waren we weer terug waar we ook waren gestart. Daar kregen we van Eddepet een heerlijk stuk verse ananas. Hij sneed het ter plekke van de ananas af. Heerlijk! Daarna na Fort Portal om te lunchen. Mike en Ronald zouden samen met Eddie naar het moeras gaan, maar Ismael kon opeens niet meer omdat zijn auto naar de garage moest. Dus daarom ging Zziwa mee. Ook prima! Maar ze moesten eigenlijk zo snel mogelijk op weg naar de swamp in verband met het weer. 's Middags ging het namelijk vaak regelen. Maar wederom ging het allemaal niet zo vlot met de bestellingen. Maar dit keer was het dus wel een beetje frustrerend omdat Ronald en Mike dus snel weg moesten. Uiteindelijk vertrokken ze rond 14.00 uur. Hopelijk zouden ze het droog houden en zouden ze veel bijzondere vogeltjes zien.
Marianne en ik zijn vervolgens met Hans en Jolanda en Han en Rosita de stad in gegaan. Morgen zouden we naar een school voor weeskinderen gaan en daarvoor gingen we spullen kopen. Hans en Jolanda hadden al in Nederland wat geld voor deze school verzameld. Zij hadden contact gehad met de man achter de Astrid Joosten Foundation, Jaap Taal. Astrid Joosten is die mevrouw die ruim een jaar geleden overleden is aan een vorm van het Marburg virus nadat ze was aangevlogen door een vleermuis in een grot in Oeganda. Zij was ook met Matoke op reis en had ook het schooltje bezocht. Zij had de directeur van het schooltje beloofd om zich te gaan inzetten voor de school. Dit heeft haar man na haar dood opgepakt. Hans en Jolanda hadden al iets van € 150,-- te besteden. Daarbij hadden Ronald en ik nog UGX 60.000,-- geschonken en zo ook Mike en Marianne en Han en Jolanda. We hadden dus een behoorlijk bedrag te besteden om spullen van te kopen.
We zijn eerst naar de markt gegaan om schoentjes te kopen. Pffft wat word je moe van dat afdingen zeg! Maar we zijn in ieder geval wel geslaagd om schoenen te kopen. Dat kunnen we niet zeggen van de kleding. We wilden eigenlijk een flinke stapel kleding kopen, maar daar moesten we echt te veel voor betalen. Dat ging dus niet door. Graag of niet.
Daarna zijn we naar een apotheek gegaan om medicijnen te kopen voor de kinderen. Met name eerste hulp goederen en medicijnen tegen malaria. We kwamen bij een apotheek die werd gerund door nonnen. We werden uiteindelijk goed geholpen. We hebben er wel ruim een uur gezeten, maar het was echt fantastisch! Uiteindelijk hadden we een hele doos vol met medische goederen. Ze zouden het naar het hotel komen brengen.
Wij gingen terug met de boda boda. Maar niet de boda boda fiets, maar de echte boda boda. De brommer/ motor dus. Ik heb in Nederland zelfs nog nooit op zo'n ding gezeten en dan ga ik nu in Oeganda op zo'n ding zitten! Hmmmmm. Marianne en ik gingen samen op 1 boda boda. We zaten dus met z'n drieën op de boda boda, ik zat veilig tussenin. Onze chauffeur met een dikke winterjas aan. Echt bijzonder want het was best warm. Hij had wel netjes een helm op. Wij dan weer niet. Maar goed, wij op weg naar ons hotel. Het was echt lachen! Op een gegeven moment reden we over een hobbel en ik voelde Marianne echt achter me los van de de motor komen. Maar ze bleef er gelukkig op zitten. We hebben echt onwijs gelachen daar achterop die brommer. Echt vlakbij het hotel begon het te regenen. We waren net op tijd, of net iets te laat. Dit was me wel weer een belevenis hoor! Rond 17.00 uur waren we terug bij het hotel. Ronald en Mike waren nog niet terug. Ik heb een lekkere douche genomen en het reisverslag zitten bijwerken.
Om iets voor zessen kwamen de nonnen de medicijnen brengen, met een grote jeep. Mooi gezicht. Ze hebben met ons nog een drankje gedronken. Was zeker wel gezellig. Tijdens dit babbeltje kwamen Mike en Ronald terug van hun moeraswandeling. Ze hadden het wel leuk gehad, maar het was erg warm geweest, geen regen en de gids was erg moe geweest. Door de hitte hebben ze helaas niet zo heel erg veel vogels gezien. Maar het was wel een mooie wandeling geweest en ze hadden ook nog wat apen gezien.
Nadat ook de heren zich hadden opgefrist, een drankje hadden gedronken, gingen we weet aan tafel. Het diner was wederom Heurluk! Na het eten nog een erg leuk souvenirtje gekocht. De keuze was moeilijk, maar het is uiteindelijk een leuk mannetje op een fietsje geworden. 's Middags had ik al een leuk armbandje gekocht. In verband met de moeheid zijn we zonder UNO'en om 10.30 uur ons mandje ingegaan. De medaille is dus nog steeds in het bezit van Jolanda.