Dag 12: Fort Portal, weeshuisschool, Queen Elizabeth NP, dinsdag 29 september 2009

Vandaag vroeg op. 7.00 uur ontbijt. Vertrek was gepland om 7.30 uur, maar dat werd wat later omdat de kaasomeletjes nog niet klaar waren. Uiteindelijk vertrokken we om 7.45 uur. We gingen eerst naar een stadje om nog rijst en suiker te kopen voor het weeshuis. Het verbaasde mij dat die goederen in verhouding tot andere goederen behoorlijk duur waren. we vertrokken met twee grote balen rijst en suiker op het dak van onze busjes.

Daarna op weg naar de evenaar voor een fotomomentje. Onderweg rijd je dan al door het Queen Elizabeth Park. Heel mooi, en volledig anders dan Murchisson Falls. Veel meer savanne, prachtig. Dit deed ons meer aan Kenia denken. We zagen nog twee bush pigs lopen. Twee grote zwarte varkens, erg grappig.

We zijn nog aangehouden door de politie..... We hadden geen gordels om, hetgeen ook niet hoeft. Maar daar was de agent in kwestie behoorlijk pissig over. Hij begon een verhaal dat het allemaal vreselijk duur is om een lijk naar huis te transporteren en dat het goedkoper is wanneer je gewoon op je eigen benen naar huis kunt gaan. En hij begon een wild verhaal over een ongeluk dat die vorige week met een vergelijkbaar busje had plaatsgevonden. Daarbij zouden drie mensen omgekomen zijn, maar toen hij het verhaal vertelde waren er wel 5 mensen omgekomen. Hij zoog het volgens ons dus uit zijn duim. Maar in de kern heeft hij natuurlijk wel gelijk, gordels, ook achterin!

Maar goed, na deze onderbreking hebben we onze reis kunnen voortzetten naar de evenaar. Maar door het oponthoud waren we al laat dus bij de evenaar was het een kwestie van even snel wat fotootjes maken en weer verder naar het weeshuis.

Bij het weeshuizenschooltje aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de headmaster en de kinderen. Maar wat een toestanden. Aan de rand van het dorpje was het echt een grote vuilnisbelt. De school was heel klein voor heel erg veel (meer dan 300) kinderen. Natuurlijk zaten er ook geen deuren en ramen in de gebouwen en lag er geen echte vloer in. Wel hingen er krijtborden. Tafeltjes heb ik ook niet gezien, wel veel bankjes. Deze werden allemaal naar buiten gehaald en op het binnenpleintje gezet. Daar mochten de kinderen gaan zitten en wij mochten vooraan gaan zitten. Ronald en ik bleven echter achteraan staan. In het begin waren de kinderen wel wat verlegen, maar na een tijdje kwamen ze wel wat meer los. Ze hebben voor ons gezongen en gedanst. Een beetje standaard, maar wel erg leuk om te zien. Sommige kinderen zagen er trouwens echt niet goed uit. Best wel heftig om te zien.

Nadat de kinderen voor ons hadden gedanst en gezongen was het onze beurt om te laten zien wat wij voor hun hadden meegenomen. Eerst de grote doos met medicijnen. De headmaster was er erg blij mee. De kinderen ook wel, maar ja zij weten niet echt hoe belangrijk dit voor hun is. Het is voor hun natuurlijk een beetje nietszeggend. De schoenen en de schriftjes en pennen daarentegen wel wat meer. Maar wat er toen kwam en gebeurde was echt kippenvel. Han en Hans kwamen met de balen rijst en suiker op hun schouder naar voren gelopen. Die reactie van die kinderen was echt ongelooflijk! Ze begonnen echt te gillen van blijdschap, te klappen, te joelen en te juichen! Ze waren zo ontzettend blij met dat eten, onvoorstelbaar. Ook erg schrijnend. Hoe blij die kinderen waren met dat eten en in Nederland zijn de kinderen alleen maar blij met snoepjes. Ik dacht dat er niet echt honger werd geleden in Oeganda, maar de reactie van de kinderen heeft me wel aan het denken gezet. Kennelijk ervoer iedereen het bij ons in de groep als heel bijzonder, want vrijwel iedereen had de tranen in de ogen staan. Natuurlijk was er een die ze rijkelijk liet stromen en ja dat was ik. Nu ik het weer opschrijf, houd ik het nog net droog. Het was zo'n bijzondere ervaring en zo veelzeggend. Dat je kinderen zo blij kunt maken met zoiets primairs als eten. Helaas hadden we niet heel erg veel tijd om te blijven. Rond 12.00 uur vertrokken we richting het Queen Elizabeth Park. Daar zouden we overnachten in de luxe lodge ( wat een contrast he?). Door het park loopt gewoon een geasfalteerde weg, dezelfde als die naar de evenaar. Daarna dan toch via zandwegen verder het park in. Nog voor de officiële ingang kwamen we langs een krater met een zoutwatermeer. Wat we daar zagen was ook fantastisch, maar van een geheel andere orde. We hebben daar maar liefst 28(!) olifanten geteld. Zo mooi. Zo veel! Verder lagen er nog verschillende buffels in het zoute water. Ismaël vertelde ons dat dat buffels waren die hadden gevochten en dat die in met meer gingen liggen om hun wonden te laten helen. Pijnlijk! Maar dit was gelijk al een fantastische ervaring in het Queen Elizabeth Park. Het beloofde veel voor de aankomende dagen. We moesten helaas weer verder, maar we zouden nog veel olifanten gaan zien volgens Marlies. Ik had wel een uur naar dit schouwspel kunnen kijken.

Rond 13.30 uur kwamen we bij de lodge aan. Daar bleek het eerste busje al drie kwartier te zijn. Zij waren behoorlijk ongerust geweest want ze hadden ons ook niet kunnen bereiken. Kennelijk hadden zij een andere route genomen dan wij. En wij waren ons van geen kwaad bewust. Gelukkig kwamen we volledig veilig en gezond aan. De opluchting was groot bij onze groepsleden.

De kamers werden ons gewezen. Maar dat viel wel een beetje tegen. De kamers waren niet zo mooi als we hadden verwacht. Onze verwachtingen waren natuurlijk ook wel hooggespannen. Dit was de upgrade die je echt moest doen. Zo mooi. Maar als klap op de vuurpijl kregen wij een kamer met twee eenpersoonsbedden. En dat op onze huwelijksreis! De kamer hebben we dan ook even verruild voor een kamer met een tweepersoonsbed. Heurluk! Maar wat ik al zei de kamers zelf vielen een beetje (erg) tegen. Het uitzicht daarentegen was fenomenaal! En de lodge zelf was ook fantastisch! Je kon hier vanuit de rivier overzien en de buffels aan de kant zien staan drinken. Ja dat was echt wel gaaf.

Even snel geluncht (heerlijk) want om 14.40 uur werden we opgehaald voor een boottocht. Om 15.00 uur vertrok de boot. Weer veel buffels en nijlpaarden, waaronder veel kleintjes gezien. Ook ontbraken de krokodillen en de vogels niet. Het was een erg mooie boottrip. Toch waren enkele groepsleden erg melig aan boord. We hebben echt onwijs gelachen op de boot. Of iedereen dat nou zo leuk vond, dat weet ik niet. Oh ja, we hebben ook nog twee zwemmende olifanten gezien en gapende en ruziemakende hippo's. Kortom een leuk boottochtje. Ook de Engelsen met wie wij de chimpansee tracking hadden gedaan zaten op de bood. Ook dat was leuk. Helaas begon het op het eind echt enorm hard te regenen. Dat was rond 16.45 uur. het begon echt te gieten. Dat was dus rennen naar de busjes toen we van de boot afkwamen.

Bij terugkomst op de lodge, even heerlijk gebadderd en geinternet en ene drankje gedronken. Om 20.00 uur was het diner. En wat lekker allemaal! Drie heerlijke gangen gehad, ondanks dat we een buffet hadden verwacht. We hebben ruim twee uur aan tafel gezeten. Helaas niet met de hele groep aan een tafel. Dit kwam door de regen, daardoor moest iedereen binnen zitten en was er een beetje weinig ruimte.

Daarna was het natuurlijk weer tijd voor een partijtje.... UNO!En de medaille is weer back in our hands! Ik heb gewonnen! Joehoe. 's Avonds merkte je ook pas hoe luxe de lodge was. Ik moest ondertussen even naar onze kamer om wat te halen. Bleek onze kamer helemaal ingericht te zijn voor de nacht en was het toiletpapier weer netjes in een puntje gevouwen. Ik ben die luxe helemaal niet gewend. Dat bleek ook wel toen ik naar onze kamer liep. Er liep toen al een man achter mij aan. Hmm, vreemd, dus ik liep maar was harder door. Wat blijkt. Dat was de meneer die iedere gast met licht naar zijn of haar kamer brengt. Ja weet ik veel! Dat bleek toen ik op de terugweg die meneer met een andere gast zag meelopen. Ik heb er smakelijk om moeten lachen!

Rond 23.30 uur gingen we naar bed. Morgen vroeg op, 5.45 uur.