Dag 15: Kabale- Kisoro, lodge bij Lake Mutanda, vrijdag 2 oktober 2009

Heerlijk uitgeslapen. Nou ja, natuurlijk niet zoals we in Nederland doen, het was ongeveer een uur of negen. Lekker rustig ontbeten en rond 11.00 uur de bus in om op weg naar Kisoro te gaan. We zaten met ons achten in de bus. Drie andere groepsleden waren 's ochtends al vroeg vertrokken om een bezoek te brengen aan een pygmeeënstam. Wij hadden verhalen gehoord dat dat bezoek niet zo heel erg veel soeps was dus hadden wij besloten om deze gelegenheid aan te grijpen om even lekker uit te slapen.

De busrit was erg gezellig. We hebben tot vervelends toe “een potje met vet” gezongen. Verder was de busrit ook wederom geweldig. Er waren de nodige kodakmomentjes, oh nee, die noemen we met de komst van de digitale camera, sandisk momentjes. En als vanouds was het ook weer een aardig gehobbel. De ingewanden zijn weer flink door elkaar gehusseld.

Onderweg kwamen we nog langs een vrachtwagen die op zijn kant lag met echt een enorme plas vloeistof eromheen die “bewaakt” werd door mannen met geweren. Het was een gekantelde wagen die petroleum vervoerde. Dus zwaar ontvlambaar spul en daar staan dan mannen met geweren bij. Een vonkje en boem! Ik vond het maar niets, want wij moesten er nog langs. En dan rijdt de chauffeur nog even extra langzaam om het goed te kunnen bekijken, Ik dacht alleen maar, rijd door, rijd door. Later hoorden we van de overige groepsleden dat er 's ochtends allemaal mensen met jerrycans bij de wagen stonden. Die maakten van de gelegenheid gebruik en vulden hun jerrycans gratis en voor niets.

Op de route kwamen we vlak langs de grens met Rwanda. Helaas hoort daar ook een vluchtelingenkamp van de UN bij. Best wel heftig om te zien, zo'n vluchtelingenkamp. Een paar tenten midden op een veld en dan te beseffen dat daar werkelijk mensen wonen die echt niets meer hebben. Wat boffen wij toch dat wij in Nederland wonen.

Iets heel anders was dan weer het vliegveld waar we langs kwamen. Dat was dan wel weer grappig. De doorgaande weg doorkruiste de landingsbaan. Je moest de landingsbaan oversteken om de weg te kunnen vervolgen! Echt bizar. Alleen een slagboom scheidde de weg van de landingsbaan. Echt wat nog vreemder was, was dat er ook behoorlijk flinke stenen op de landingsbaan lagen. En daar moet soms een vliegtuig landen. Dat is in Nederland echt ondenkbaar!

Rond 13.15 uur kwamen we aan in de stad Kisoro bij het Travellers Rest. Dit is het hotel/ restaurant waar Jane Fossey vaak kwam. Daar hebben we heerlijk gegeten en zijn we weer verenigd met de andere groepsleden en onze reisleider. Het bezoek aan de pygmeeën was erg leuk geweest, maar de verhalen maakte (gelukkig) niet dat we dachten, shit dit hadden we toch wel willen zien, want dat is natuurlijk altijd wel een risico als je ergens niet aan meedoet.

Rond 14.30 uur begon het echt te gieten! Echt weer een tropische bui. Als dat morgen of overmorgen maar niet zo zou zijn bij de gorillatrackting! In verband met de regen werden de busjes tot vlak voor de deur gereden en was het rennend de bus in. Mike vergat bij het instappen van de bus echter wel om te bukken. Maar aangezien hij de gang er wel aardig in had, stootte hij echt zijn hoofd knoepertjeshard tegen de bus! ik dacht echt dat ie knock out zou gaan. Het ging echt niet normaal hard. Nu maar hopen dat hij geen hersenschudding heeft of iets dergelijks waardoor hij de tracking niet mee kan maken. Naar zijn eigen zeggen viel het wel mee, maar daar geloof ik niets van, het ging echt zo hard. Nu we het toch over gezondheid hebben, onze reisleidster Marlies. Ze was nog steeds behoorlijk ziek. Ze had ook een belabberde nacht achter de rug. Hopelijk dat het snel met haar beter zou gaan. Oh en dan nog iets. Marianne kreeg een behoorlijke dikke enkel. En nee ze was er niet doorheen gegaan ofzo, wat op zich ook een wonder is :), maar het was naar alle waarschijnlijkheid een allergische reactie op een insectenbeet. Maar goed, even afwachten allemaal dus. Nadat iedereen in de bus zat, wij weer met ons achten, het was goed bevallen, op weg naar onze overnachtingsplek waar we drie nachten zouden blijven. De grote Gorilla dagen stonden op het programma! Toch DE activiteit van de vakantie waar iedereen naar uit keek. Onderweg naar deze overnachtingsplek al weer een bijzondere situatie gezien. Midden op de weg stond een vrachtwagen die volledig door zijn assen was gezakt. Hij helde echt gevaarlijk ver over. Om te voorkomen dat die om zou vallen werd ie gestut met een grote houten paal. Inventief of niet?

Het wordt misschien een beetje saai, maar ook de weg naar onze overnachtingsplek was grandioos! Langs Lake Mutanda waar allemaal kleine eilandjes in liggen, door het regenwoud, fantastisch! Maar, en ook dat wordt saai, weer een enorm gehobbel. Ook hier gold dat door de harde regen al het zand van de weg was gespoeld en je dus weer op de stenen hobbelde. Heurluk.....

Aangekomen bij onze overnachtingsplek was het gelukkig al weer een beetje droger geworden. En maar goed ook want we moesten een steile helling af om bij de lodge komen. Dat viel overigens niet bij iedereen in goede aarde. Van dat afgaande was het vandaag ook wel een beetje een klaagdagje, maar die heb je er ook tussen zitten.

De overnachtingsplek was echt een plaatje! Aan Lake Mutanda met een prachtig uitzicht over de diverse eilandjes die in het meer liggen. Zo mooi! We hebben ons heerlijk geïnstalleerd in de tenten. Mooie tenten op palen met een mooie veranda. Super! We hebben op de veranda heerlijk een borrel gedronken met Mike en Marianne. Mike had helaas wel een beetje (veel) hoofdpijn en de enkel van Marianne werd steeds dikker, maar het was wel gezellig. Heerlijk genieten daar.

Rond 20.00 uur was het tijd voor het diner. Een buffetje en het smaakte prima. Na het eten zijn we niet te lang blijven zitten. Van dat gehobbel in de bus word je kennelijk toch wel behoorlijk moe. En natuurlijk gingen morgen 4 mensen uit onze groep op gorillatracking! Die moesten dus op tijd het bed in om goed uitgerust aan de tracking te kunnen beginnen. Wel spraken we af dat ze morgen niets zouden zeggen over de tracking zodat wij er ook nog volledig blanco in zouden staan. Wel behoorlijk fair van ze, want volgens mij zit je na zo'n dag vol met verhalen. Maar goed, eerst maar eens zien of ze het ook vol gaan houden....

Toen we ons bed in wilden gaan, kwamen we erachter dat het bed van Ronald niet opgemaakt was en dekens konden wij niet vinden. We waren al omgekleed en wel, dus dat was weer even aankleden. Na een tijdje kwam de manager om het een en ander te regelen. Wat bleek, ze hadden alle dekens op mijn bed gelegd, dus mijn bed was dubbel opgemaakt, lekker handig. Ach ja kan gebeuren. Nadat dat even was rechtgezet hebben we heerlijk geslapen!