Dag 16: Nkuringo Lodge- Kisoro- Nkuringo Lodge, zaterdag 3 oktober 2009

Vandaag gingen dus vier mensen uit onze groep op gorillatracking. Hopelijk zouden ze mooie dingen gaan zien! We hebben ze 's ochtends vroeg horen weggaan. Lijkt me echt zo spannend! Maar dat betekende dus dat wij in beginsel konden uitslapen. Maar dat is niet echt gelukt. De bedden zijn weer onwijs hard. Daar houden ze hier van denk ik. Ik ben toch wat meer verwend en houd meer van iets zachtere matrassen.

We hadden de vorige dag bedacht dat we zouden gaan eilandhoppen met een bootje of om te gaan kayakken over Lake Mutanda. Maar die plannen gingen niet door. De enkel van Marianne was nog steeds bijzonder dik en leek wel steeds dikker te worden. De gorillatracking komt in gevaar! We hebben dan ook besloten om naar het stadje Kisoro terug te gaan en daar een dokter te bezoeken. Op zich vond ik dat ook best prettig want dan kon ik gelijk navragen of ik nog actie moest ondernemen met betrekking tot een schaafwondje die ik had opgelopen door een hond in Fort Portal.

Dat zal ik even uitleggen. In het Rwenzori View, dat ontzettend leuke hotelletje van die Engelsman, was een jonge hond die erg speels was. Dus op de eerste dag was ik even met dat beest aan het spelen. Op een gegeven moment kauwde die in mijn kuiten, dus daar stak ik een stokje voor met als gevolg dat mijn hand in zijn bek terecht kwam. Ik trok mijn hand terug en daarmee ging ik langs een tand op met het gevolg een oppervlakkig schaafwondje. Maar ja bij het vaccinatiecentrum hadden ze gezegd dat je moest oppassen met hondsdolheid. Hoewel het niet aangeraden werd hebben wij toch onze Rabiesinjecties gehaald. Achteraf ben ik daar dus heel erg blij mee, want het verschaft je extra tijd om het een en ander uit te zoeken. Ik had de eigenaar van het hotel gevraagd of de hond ook volledig gevaccineerd was tegen Rabiës en dat was het geval. Gelukkig, dus niets aan de hand. Maar de volgende dag was de hond niet zo actief en dat kwam volgens de eigenaar doordat hij lang had moeten lopen naar de dierenarts voor de tweede Rabiesinjectie! Hij was dus niet volledig ingeënt. Hmmm, stiekem baarde me dat toch een beetje zorgen. We hebben het aan de zusters gevraagd en die zeiden dat verder geen actie nodig was, maar dat je preventief misschien toch wel wat kon doen, maar dat het niet echt nodig was. Niet een bepaald duidelijk antwoord dus. Ik had Marlies inmiddels ook al even gevraagd naar de Engelsman te bellen om te vragen hoe het met de hond was. Zou die immers geïnfecteerd zijn, moest die inmiddels al flink ziek zijn, maar het de hond was alles in orde. Maar toch blijft het enigszins in je achterhoofd rondspoken. Dus ik vond het wel prima om even naar een arts te gaan. Kon ik dat gelijk even checken. Check, check, dubbelcheck.

We vertrokken rond 10.30 uur nar het stadje. Weer over die hobbelige weg terug. Free massage! Rond half 12 waren we in de stad. Naar de dokter, maar die bleek nog niet aanwezig te zijn. Die werd overigens wel even gebeld om te zeggen dat er buitenlanders zijn hulp nodig hadden. Echt bizar. We kregen echt een speciale behandeling. We werden ontvangen door de doktersassistent, Marianne moest een apart kamertje in om verschillende gegevens op te nemen en dergelijke. Later mochten wij ook in het kamertje. Marianne moest gewogen worden en toen moesten we allemaal op de weegschaal. Vervolgens was de dag van Marianne helemaal goed omdat ik even zwaar als haar was.....

Rond 12.15 uur kwam de dokter aan en, ik zou bijna zeggen natuurlijk, maar het is eigenlijk tegelijkertijd schandalig, werden wij als eerste geholpen (terwijl de wachtkamer vol zat). De diagnose was snel gesteld. Inderdaad een allergische reactie op een insectenbeet. Er werd een recept uitgeschreven en klaar is kees. Met het antibioticazalfje zou het snel beter gaan en zou Marianne morgen gewoon mee kunnen. Ook werd bevestigd dat ik mij geen zorgen hoefde te maken en met de malaria van Marlies ging het ook de goede kant op. Monique, een ander groepslid, was ook met ons mee. Zij is van beroep laborante. Zij werd dan ook door de plaatselijke laborant meegenomen naar zijn werkplek. Dat schijnt erg indrukwekkend geweest te zijn.

Na het bezoek aan de arts en de zalf te hebben opgehaald, zijn we naar de supermarkt gegaan . 2 heerlijk grote flessen Amarula gekocht, wat cola light en veel water voor de tracking voor morgen. Wij waren er klaar voor.

Daarna zijn we weer gaan eten bij Travellers Rest. Wat goed bevalt,....En wederom ging het rond 14.00 uur enorm hard regenen. Hopelijk zouden de trackers er geen last van hebben. Na de lunch weer terug naar het kamp, waar we ongeveer om 15.30 aankwamen. Het was inmiddels weer droog en ook de trackers waren terug. De gezichten zagen er moe, maar voldaan uit. En ze hielden zich aan de afspraak om niets te vertellen, behalve dan dat ze het toch wel erg zwaar hebben gehad. Hmmmm, dat leverde toch wel wat spanning op bij mij; wat staat ons te wachten?

Daarna zijn Ronald en ik nog even wezen kanoën. Toen we in onze tent kwamen om ons daarvoor even om te kleden, was er net een mevrouw bezig met de klamboe van de lodge weer op te hangen. Wij vertelde haar dat dat niet hoefde omdat wij onze eigen klamboe hadden. Dat geloofde ze amper, dus wij lieten haar onze klamboe zien. In die klamboe zit bovenin een ring die je op kunt draaien om hem makkelijk en klein op te kunnen bergen. Dus ik waarschuwde haar al dat ze moest oppassen dat die ring uit elkaar zou schieten, oftewel uit "de vouw" zou raken. En ja hoor, dat gebeurde en ze schrok zich echt wezenloos. Wel grappig om te zien. Daarna begon ze dat ding helemaal te knuffelen omdat deze was geïmpregneerd. Als er dus insecten op gaan zitten, gaan ze gelijk ook dood. Ze vond dat geweldig en zei hardop, I wish it was mine. Maar Ronald en ik dachten toch ook echt tegelijkertijd "maar je krijgt hem niet, wij hebben hem nog nodig".

Maar goed, daarna was het dus tijd om te gaan kanoën. En niet in een kano die we in Nederland kennen, nee in een uitgeholde boomstam! En ook de peddels waren uit houdt vervaardigd. Dat was echt zwaar kanoën zeg! Maar het was bijzonder leuk! We zijn een paar eilandjes rondgepeddeld en daarna weer terug. Ik had al snel een blaar van het peddelen, ja ik weet het watje! Maar we moesten ons natuurlijk ook niet te moe maken, want morgen stond een zware dag op het programma.

Eenmaal terug op ons schiereiland zijn we even bij Mike en Marianne langs gegaan om even te checken hoe het daar ging. Mike had toch wel hoofdpijn, maar piepte niet en de enkel van Marianne was nog steeds erg dik. Ze maakte zich dan toch ook wel zorgen over morgen. Dat kon ik mij goed voorstellen. Het is toch een van de hoogtepunten, als het niet het hoogtepunt is van de vakantie. We zijn wat langer blijven hangen dat gepland en het werd, zoals altijd, weer erg gezellig. De Amarula smaakte weer goed. Hans en Jolanda strandden ook nog bij de tent van M&M. We hebben daar op de veranda heerlijk zitten kletsen en het was erg gezellig. Toen hebben we ook de afspraak gemaakt om met ons zessen in april een weekje naar Peking te gaan! Gaaf!

Om 20.00 uur was het weer tijd voor het diner. Aangezien de Amarula wel was gevloeid, ik wil niet zeggen rijkelijk, waren Marianne en ik erg vrolijk. En ik geloof niet dat iedereen dat kon waarderen, nou ja een enkeling kon het niet waarderen. Dat liederlijke gedrag, een schande....... Niet zo aanstellen! Maar Marianne en ik waren niet de enigen die lol hadden en een beetje melig waren. Ook Hans was goed op dreef. Ik weet niet eens meer wat hij aan het vertellen was, maar op een gegeven moment wilden hij "kotje" zeggen, maar versprak hij zich en je raadt natuurlijk wel wat hij wel zei. Het viel echt volledig stil aan tafel, zei hij nou echt k....? We lagen in een deuk! En maar goed proberen te praten daarna.

Wederom zijn we na het eten niet erg lang blijven zitten. En weer hebben we niet geUNO't. Dat komt morgen wel weer. Eerst morgen de grote Gorilladag!!!!!