Dag 17: GORILLA TRACKING!!!!!! zondag 4 oktober 2009 (dierendag)
Jaaa, vandaag was het dan tijd voor het hoogtepunt, als het goed is, van de vakantie. Om half 6 ging de wekker. Superslecht geslapen. Kennelijk toch wat gespannen en bang om te verslapen. Toch spannend wat er gaat komen en met name hoe de toch ernaartoe zou zijn. We hadden gisteren wel begrepen dat het een behoorlijk pittige tocht zou worden. We zouden het snel gaan merken!
Om 6.00 uur ontbijt en voor het ontbijt had ik al twee keer op het toilet gezeten. Niet vandaag! Maar het zal de spanning wel zijn, kan het ook niet helpen. Maar voor de zekerheid wel wat pillen erin. Gelukkig ging het iets beter met de enkel van Marianne, die was iets geslonken en zij kon dan ook haar bergschoenen aan. Om half 7 vertrokken we met een packed lunch op zak. We moesten ongeveer een uur rijden voordat we bij de plek van bestemming kwamen. Wederom een slechte weg. Misschien wel de slechtste weg tot nu toe.
Maar om iets over half 8 kwamen we aan waar we wezen moesten: bij het kantoortje van de rangers van het Bwindi National Park. We zouden de gorillagroep Nkuringo gaan bezoeken. Iedereen moest zijn of haar paspoort inleveren. Alles werd gecheckt, de namen werden overal ingevuld en daarna was het tijd voor een korte briefing. De “opperranger” Caleb verzorgde deze briefing en deed dat erg leuk. Het was tegen de verwachting in een hele korte briefing. Zo heel erg veel uitleg over wat we wel en niet mochten doen, hebben we niet eens gekregen.
Na deze briefing werden de porters geregeld. Dit zijn mannen uit de omgeving die de tas voor je zullen dragen tijdens de tocht en je helpen waar nodig. Dit was niet verplicht, maar werd wel aangeraden. Het zorgde ervoor dat de tocht in ieder geval minder zwaar werd en het is een mooie inkomstenbron voor die mannen. Ze kregen er 10 dollar voor, dus dat is voor hun best veel geld. Wel grappig trouwens. Die mannen lopen gewoon op laarzen terwijl wij met bergschoenen aan komen zetten. Tja als je het platte Nederland gewend bent.
We gingen met 8 mensen op tracking. 7 mensen van onze eigen groep en een Belg uit een andere Matoke groep. En natuurlijk met de rangers en de porters. De naam van mijn porter kon ik echt niet verstaan, helaas. Om 8.15 uur vertrokken we. Iedereen kreeg een stok om de wandeling wat makkelijker te maken. In het begin ging het alleen maar naar beneden. Maar dat naar beneden ging af en toe wel erg steil naar beneden! Dan kwam die stok toch zeker wel van pas. Aangezien het ook nog best vochtig was, zo 's ochtends vroeg was het af en toe ook best even glibberen en al glijdend naar beneden....
Op een zeker moment gingen we bijna het echte woud in, maar ik moest echt zo ongelooflijk nodig plassen. Ik dacht alleen maar, waar vind ik een plekje. Ik had weinig zin om dadelijk bij de gorilla's te staan en alleen maar te denken, ik moet plassen. Dus ik me over mijn schroom heen gezet en toch maar geroepen dat het echt even tijd was voor een pauze. Even snel naar boven gelopen, het woud een beetje in, en wat een opluchting! en het was maar goed ook want niet veel later stonden we oog in oog met de gorilla's! Nu kon ik in ieder geval al mijn aandacht daar aan besteden.
Natuurlijk had ik als laatste pas door dat we dichtbij de gorilla's waren. In de verte zag ik er plots een in de boom, wauw!!!! Ik zat er vol verbazing naar te kijken, terwijl we er al midden in zaten! Even daarvoor hadden we wel even moeten drinken en bleven de porters achter met onze tassen. Je mag namelijk helemaal niets meenemen naar de gorilla's, behalve je camera.
Maar wat een beleving! Op een paar meter afstand zat de leider van de groep, een grote silverback heerlijk te eten, waren 5-jarigen heerlijk aan het spelen, was de rest van de groep lekker aan het eten en te chillen, zat een vrouwtjesgorilla met een jonge tweeling verderop in een boom. Waanzinnig!!!! Zo onwijs bijzonder om dit mee te maken. Echt een onze in a lifetime ervaring. Ze waren zo dichtbij en ze zijn zo groot en mooi. Je kunt er alleen maar ontzag voor hebben. Kippenvel! En dan te bedenken dat er mensen zijn die die beesten afslachten...
De groep was vrij actief en we liepen dan ook heen en weer om de gorilla's goed te kunnen volgen en alles goed te kunnen zien. We stonden echt midden in de groep. Overal om ons heen zaten en lager gorilla's. Natuurlijk moet je de nodige afstand houden, maar omdat ook zij zelf actief zijn, kon je ze soms bijna aanraken, wat natuurlijk not done is! Op een gegeven moment, koppeltje duikelde een gorilla jong van 5 jaar vlak langs mij op naar beneden. Zo leuk!
Even later stond ik samen met een ranger helemaal rechts en stond de rest van de groep helemaal links bij echt een enorme grote silverback, die heel mooi poseerde. De kracht die zo'n beest uitstraalt. Te gek! Dat zag ik van een afstandje. Ronald stond er echt vlakbij. Ik zat heerlijk van een paar gorilla's op een paar meter onder mij te genieten. Een paar jongere die om een boom zaten en af en toe een hand staken in de holling van de boom en dan wat lekkere insecten opsmikkelden. Daarnaast lag een volwassen gorilla te chillen. Maar die kwam opeens in actie! De ranger zei direct tegen mij: get up, go that way! De gorilla kwam onze kant op, o o. Wat een indrukwekkend beest, maar het werd nog indrukwekkender toen hij plotseling begon te rennen in de richting van de rest van de groep. Met name richting Mike en de Belg. Gelukkig was ook daar een ranger en die trok hun rustig aan de kant. Maar dat was best wel even angstig, nou ja angstig, even schrikken. Gelukkig bleef die ook wel op een paar meter afstand stil staan hoor. Hij wilde even laten zien wie de sterkste hier was. Nou dat is ons wel duidelijk hoor, daar hoefde die actie echt niet voor. Daarna liep die weer rustig terug naar zijn oude plekje, althans zo leek het. Want daar bleef die niet lang. Hij draaide zich weer om, pakte een boom vast van zo'n 10 cm doorsnede en een paar meter lang, krakte die om alsof het een luciferstokje was en rende weer de kant van Mike en de Belg op. Alleen was de ranger op dat moment niet meer bij hun. Ik heb nog nooit een belg zo hard weg zien springen achter Mike, en Mike stapte heel rustig opzij. Ook deze keer stopte de gorilla weer op tijd. Maar dat was dus echt wel even schrikken en achteraf erg grappig door de actie van die Belg en Mike. Maar het was echt een staaltje krachtsvertoon. Die boom, echt zonder enige moeite ging die om. Ik heb een paar wazige foto's van die actie genomen.
Voor het gevoel na een hele korte tijd zei Caleb al dat het uur er bijna op zat en dat het dus bijna tijd was om weg te gaan. Nog maar 5 minuten! Nog maar zo kort, dus nog even echt genieten. Echt veel te kort een uur. Maar ja wij zijn te gast en we moeten ze ook weer met rust laten. Maar wat een ervaring. Te gek! Oh ja Ronald heeft nog bijna op een gorilla gestaan. Hij had het zelf niet in de gaten, maar vlak achter hem langs liep een kleine gorilla. Het was echt ongelooflijk hoe dicht je bij de gorilla's was. Af en toe was je ook dichter bij dan je wilden. Wat kunnen die beesten scheten laten zeg! Hard en een stank! Dat waren bepaald geen bosviooltjes die je dan rook...
Na het uur was het weer tijd voor de tocht terug naar boven. De porters stonden op ons te wachten. Daar hebben we ook eerst even geluncht. Even wat energie verzamelen. En de klim naar boven was ook best pittig. Gewoon rustig in je eigen tempo naar boven. Mijn porter bleef gelukkig dicht bij mij in de buurt, maar ik kon op eigen kracht naar boven komen. Hij hoefde me geen zetje te geven of me naar boven te sleuren. Maar pittig was het zeker. Tijdens de tocht heb ik een momentje gehad dat ik dacht, nu kan ik echt niet meer. Maar op dat moment, heel slim, begon de porter mij uit te leggen waarom naast ons het veld was afgebrand. Tja toen moest ik natuurlijk wel even stoppen om naar zijn uitleg te luisteren. Ik vond dat bepaald niet vervelend!
Gelukkig was in niet de laatste zodat ik wel wat vaker rustmomentjes kon nemen. Tijdens een van die stops vertelde mijn porter dat hij een winkeltje heeft en dat hij daar zijn houtsnijwerk verkoopt dat hij maakt. Ik vroeg waar dat winkeltje was en dat bleek vlak bij de plek te zijn waar we uit zouden komen. Dus ik zei, dan kom ik wel even kijken! Hij vroeg me dat ook aan mijn andere vrienden te vragen en natuurlijk deed ik dat. Als we boven zouden komen, zouden we even zijn winkeltje bezoeken.
Nog een grappig detail. Onderweg kwamen we ook de bewoners van die regio tegen. Een klein stukje liep een klein jongetje/ meisje met ons mee en die deed mij na! Zwaar hijgend.. Lachen zeg! Wel confronterend hoor! Zo'n kleine die loopt met twee vingers in zijn neus naar boven en wij hebben het best wel zwaar. Maar ik moest wel lachen toen hij/zij mij zo nadeed. Ik zou er maar niet trots op zijn.....
Na ongeveer anderhalf uur waren we allemaal weer heelhuids boven. De een met wat meer hulp dan de ander. Eerlijk gezegd vond ik de toch meevallen, de tocht was zeker zwaar, maar ik had hem een stuk zwaarden ingeschat. Nou ja, beter zo dan andersom. Boven weer aangekomen hebben we onze porters betaald met een goede fooi natuurlijk. Daarna was het tijd voor een soort van afterbriefing. Iedereen kreeg een mooi certificaat als bewijs dat je de Nkuringo groep had bezocht. Die kun je ook alleen krijgen wanneer je de groep hebt bezocht. Wel erg leuk! We hebben ook nog twee leuke t-shirts gekocht. En daarna zijn we met onze groep naar het winkeltje van mijn porter geweest. Was gewoon aan de overkant van de weg. Vermoedelijk zijn vrouw met kindjes, waaronder een baby'tje waren ook in de winkel. De baby begon te huilen op hoppa, die werd aan de borst gelegd. Altijd handig en het hielp ook want de baby stopte met huilen. Mijn porter had een goede dag want veel mesen kochten wat. Wij hebben een masker en een klein gorilla'tje gekocht.Als klap op de vuurpijl kreeg ik van hem nog een grotere gorilla. Zo lief. Ik vroeg natuurlijk waarom hij mij dat gaf en wat zei hij.... Hij zei dat hij me de hele dag zo had meegemaakt en dat hij mij als erg leuk heeft ervaren. Vandaar die gorilla. Echt zo leuk. Het zal ook heus wel mee hebben geholpen dat ik de hele groep nar de winkel heb gestuurd. Maar toch. Toen eindelijk kwam ik ook achter zijn naam. Aan de gorilla had hij namelijk een briefje gehangen met zijn naam: Robert. En toen viel het kwartje, ja Robert dat was het. Ook wel logisch dat ik zijn naam niet kon verstaan, want ze hebben moeite met het uitspreken van de r.
Daarna was het dan toch tijd om weer terug te gaan naar het kamp. Maar het had inmiddels behoorlijk geregend en dat kwam de weg niet ten goede, en die was al niet goed. En dan rijd je op een weggetje die erg smal is en met een afgrond direct naast je. Af en toe slipte de auto behoorlijk, maar goed dat we zo'n goede chauffeur hebben! Ook kwamen we af en toe een heuvel niet op, maar dan werd de 4-wheeldrive ingeschakeld en hop daar gingen we weer. Voor het inschakelen ervan moet je trouwens naar buiten om een knopje om te zetten. Dus de auto stil op de heuvel en daarna weer gaan.
Rond half 2 waren we weer terug bij het kamp. De heuvel daar weer af, maar dat was nu peanuts. De andere groepsleden waren er niet, die waren kennelijk ook naar het stadje gegaan. Wij hebben lekker een drankje gedaan en een paar geroosterde nootjes, kortom lekker gerelaxed en nagenietend van de tracking. Moe maar voldaan!
Daarna wilden we naar onze tent gaan om te douchen en dergelijke. We hoorden toen van steeds dichterbij muziek. Dat hoorden we ook al wel in het barretje. We zijn maar de kant van de muziek opgelopen en tot onze verbazing stonden bij de ingang van het park kinderen muziek te maken en te dansen. Dat was echt heel erg leuk! Vast om te proberen bij te verdienen alleen hadden Ronald en ik geen kleingeld meer. Gelukkig kwamen ook de overigen groepsleden terug uit Kisoro en zij hadden nog wel wat kleingeld voor die kinderen. We hebben nog met ze meegedanst, maar ook onze chauffeur Bennie de Kale! En wat kan hij ook dansen zeg, echt mooi om te zien. En die blikken van die jongens die meedansten. Ik schat ze een jaar of 10-12. Maar een arrogante blik! Fantastisch. We hebben allemaal veel lol gehad, zowel wij als die kinderen.
Maar nu we allemaal de gorilla's hadden gezien, was het tijd voor de verhalen. Volgens mij hebben wij wederom geluk gehad met de dag dat wij op tracking zijn gegaan. Bij ons scheen de zon niet waardoor de tocht waarschijnlijk een stuk beter te doen was en de plaats waar wij de gorilla's hebben gezien was veel gunstiger dan die voor de andere groep. Ook Hans, Jolanda, Han en Rosita hebben de gorilla's wel van redelijk dichtbij gezien, maar zij stonden op een kant van de heuvel en de gorilla's aan de overkant. Er zat dus een soort van kloof tussen. Daar komt bij dat zij op een behoorlijk schuine helling hebben moeten staan. Dus allemaal niet zo comfortabel. Maar natuurlijk hebben zij het ook fantastisch gevonden, en dat kan ook haast niet anders!
We hebben zo een tijdje heerlijk gezeten en verhalen uitgewisseld. Eerst zaten we nog lekker buiten op de veranda maar door de regen werden we gedwongen om naar binnen te gaan. Uiteindelijk ging iedereen rond een uur of 6 naar de tent om zich op te frissen. Rond een uur of 8 stond een bbq op het programma. Toen we bij de tent aangekomen waren, brak echt de hemel open. Het begon echt keihard te regenen en te onweren, niet normaal meer. Dat ging echt onwijs hard. Het was echt een gevalletje van flits en direct de klap, maar dan ook echt een rotklap. Ik heb zelden zulk onweer meegemaakt.
Om 19.30 uur kreeg Ronald spontaan last van brandend maagzuur en werd hij heel erg misselijk. We waren net weer in het restaurant. Wij hadden geen Rennies mee, dus die heeft Ronald gekregen van Marianne. Maar toch is die maar even terug gegaan naar de tent. Na een tijdje ben ik even bij hem wezen kijken, zoals een goede vrouw betaamt.... Hij was echt niet lekker en we gingen nog wel bbq'en. Rond 20.00 uur toch maar weer teruggegaan en toch maar wat gegeten. En het was lekker ook. Maar om 21.00 uur toch maar weer terug gegaan naar de tent, lekker op tijd naar bed en hopen dat het morgen weer beter ging met Ronald. Wij hebben dus wederom niet geUNO't. Volgens mij de overige groepsleden die altijd van de partij zijn wel, maar ik weet echt niet meer wie er toen heeft gewonnen. In ieder geval hebben wij heerlijk geslapen.
Jaaa, vandaag was het dan tijd voor het hoogtepunt, als het goed is, van de vakantie. Om half 6 ging de wekker. Superslecht geslapen. Kennelijk toch wat gespannen en bang om te verslapen. Toch spannend wat er gaat komen en met name hoe de toch ernaartoe zou zijn. We hadden gisteren wel begrepen dat het een behoorlijk pittige tocht zou worden. We zouden het snel gaan merken!
Om 6.00 uur ontbijt en voor het ontbijt had ik al twee keer op het toilet gezeten. Niet vandaag! Maar het zal de spanning wel zijn, kan het ook niet helpen. Maar voor de zekerheid wel wat pillen erin. Gelukkig ging het iets beter met de enkel van Marianne, die was iets geslonken en zij kon dan ook haar bergschoenen aan. Om half 7 vertrokken we met een packed lunch op zak. We moesten ongeveer een uur rijden voordat we bij de plek van bestemming kwamen. Wederom een slechte weg. Misschien wel de slechtste weg tot nu toe.
Maar om iets over half 8 kwamen we aan waar we wezen moesten: bij het kantoortje van de rangers van het Bwindi National Park. We zouden de gorillagroep Nkuringo gaan bezoeken. Iedereen moest zijn of haar paspoort inleveren. Alles werd gecheckt, de namen werden overal ingevuld en daarna was het tijd voor een korte briefing. De “opperranger” Caleb verzorgde deze briefing en deed dat erg leuk. Het was tegen de verwachting in een hele korte briefing. Zo heel erg veel uitleg over wat we wel en niet mochten doen, hebben we niet eens gekregen.
Na deze briefing werden de porters geregeld. Dit zijn mannen uit de omgeving die de tas voor je zullen dragen tijdens de tocht en je helpen waar nodig. Dit was niet verplicht, maar werd wel aangeraden. Het zorgde ervoor dat de tocht in ieder geval minder zwaar werd en het is een mooie inkomstenbron voor die mannen. Ze kregen er 10 dollar voor, dus dat is voor hun best veel geld. Wel grappig trouwens. Die mannen lopen gewoon op laarzen terwijl wij met bergschoenen aan komen zetten. Tja als je het platte Nederland gewend bent.
We gingen met 8 mensen op tracking. 7 mensen van onze eigen groep en een Belg uit een andere Matoke groep. En natuurlijk met de rangers en de porters. De naam van mijn porter kon ik echt niet verstaan, helaas. Om 8.15 uur vertrokken we. Iedereen kreeg een stok om de wandeling wat makkelijker te maken. In het begin ging het alleen maar naar beneden. Maar dat naar beneden ging af en toe wel erg steil naar beneden! Dan kwam die stok toch zeker wel van pas. Aangezien het ook nog best vochtig was, zo 's ochtends vroeg was het af en toe ook best even glibberen en al glijdend naar beneden....
Op een zeker moment gingen we bijna het echte woud in, maar ik moest echt zo ongelooflijk nodig plassen. Ik dacht alleen maar, waar vind ik een plekje. Ik had weinig zin om dadelijk bij de gorilla's te staan en alleen maar te denken, ik moet plassen. Dus ik me over mijn schroom heen gezet en toch maar geroepen dat het echt even tijd was voor een pauze. Even snel naar boven gelopen, het woud een beetje in, en wat een opluchting! en het was maar goed ook want niet veel later stonden we oog in oog met de gorilla's! Nu kon ik in ieder geval al mijn aandacht daar aan besteden.
Natuurlijk had ik als laatste pas door dat we dichtbij de gorilla's waren. In de verte zag ik er plots een in de boom, wauw!!!! Ik zat er vol verbazing naar te kijken, terwijl we er al midden in zaten! Even daarvoor hadden we wel even moeten drinken en bleven de porters achter met onze tassen. Je mag namelijk helemaal niets meenemen naar de gorilla's, behalve je camera.
Maar wat een beleving! Op een paar meter afstand zat de leider van de groep, een grote silverback heerlijk te eten, waren 5-jarigen heerlijk aan het spelen, was de rest van de groep lekker aan het eten en te chillen, zat een vrouwtjesgorilla met een jonge tweeling verderop in een boom. Waanzinnig!!!! Zo onwijs bijzonder om dit mee te maken. Echt een onze in a lifetime ervaring. Ze waren zo dichtbij en ze zijn zo groot en mooi. Je kunt er alleen maar ontzag voor hebben. Kippenvel! En dan te bedenken dat er mensen zijn die die beesten afslachten...
De groep was vrij actief en we liepen dan ook heen en weer om de gorilla's goed te kunnen volgen en alles goed te kunnen zien. We stonden echt midden in de groep. Overal om ons heen zaten en lager gorilla's. Natuurlijk moet je de nodige afstand houden, maar omdat ook zij zelf actief zijn, kon je ze soms bijna aanraken, wat natuurlijk not done is! Op een gegeven moment, koppeltje duikelde een gorilla jong van 5 jaar vlak langs mij op naar beneden. Zo leuk!
Even later stond ik samen met een ranger helemaal rechts en stond de rest van de groep helemaal links bij echt een enorme grote silverback, die heel mooi poseerde. De kracht die zo'n beest uitstraalt. Te gek! Dat zag ik van een afstandje. Ronald stond er echt vlakbij. Ik zat heerlijk van een paar gorilla's op een paar meter onder mij te genieten. Een paar jongere die om een boom zaten en af en toe een hand staken in de holling van de boom en dan wat lekkere insecten opsmikkelden. Daarnaast lag een volwassen gorilla te chillen. Maar die kwam opeens in actie! De ranger zei direct tegen mij: get up, go that way! De gorilla kwam onze kant op, o o. Wat een indrukwekkend beest, maar het werd nog indrukwekkender toen hij plotseling begon te rennen in de richting van de rest van de groep. Met name richting Mike en de Belg. Gelukkig was ook daar een ranger en die trok hun rustig aan de kant. Maar dat was best wel even angstig, nou ja angstig, even schrikken. Gelukkig bleef die ook wel op een paar meter afstand stil staan hoor. Hij wilde even laten zien wie de sterkste hier was. Nou dat is ons wel duidelijk hoor, daar hoefde die actie echt niet voor. Daarna liep die weer rustig terug naar zijn oude plekje, althans zo leek het. Want daar bleef die niet lang. Hij draaide zich weer om, pakte een boom vast van zo'n 10 cm doorsnede en een paar meter lang, krakte die om alsof het een luciferstokje was en rende weer de kant van Mike en de Belg op. Alleen was de ranger op dat moment niet meer bij hun. Ik heb nog nooit een belg zo hard weg zien springen achter Mike, en Mike stapte heel rustig opzij. Ook deze keer stopte de gorilla weer op tijd. Maar dat was dus echt wel even schrikken en achteraf erg grappig door de actie van die Belg en Mike. Maar het was echt een staaltje krachtsvertoon. Die boom, echt zonder enige moeite ging die om. Ik heb een paar wazige foto's van die actie genomen.
Voor het gevoel na een hele korte tijd zei Caleb al dat het uur er bijna op zat en dat het dus bijna tijd was om weg te gaan. Nog maar 5 minuten! Nog maar zo kort, dus nog even echt genieten. Echt veel te kort een uur. Maar ja wij zijn te gast en we moeten ze ook weer met rust laten. Maar wat een ervaring. Te gek! Oh ja Ronald heeft nog bijna op een gorilla gestaan. Hij had het zelf niet in de gaten, maar vlak achter hem langs liep een kleine gorilla. Het was echt ongelooflijk hoe dicht je bij de gorilla's was. Af en toe was je ook dichter bij dan je wilden. Wat kunnen die beesten scheten laten zeg! Hard en een stank! Dat waren bepaald geen bosviooltjes die je dan rook...
Na het uur was het weer tijd voor de tocht terug naar boven. De porters stonden op ons te wachten. Daar hebben we ook eerst even geluncht. Even wat energie verzamelen. En de klim naar boven was ook best pittig. Gewoon rustig in je eigen tempo naar boven. Mijn porter bleef gelukkig dicht bij mij in de buurt, maar ik kon op eigen kracht naar boven komen. Hij hoefde me geen zetje te geven of me naar boven te sleuren. Maar pittig was het zeker. Tijdens de tocht heb ik een momentje gehad dat ik dacht, nu kan ik echt niet meer. Maar op dat moment, heel slim, begon de porter mij uit te leggen waarom naast ons het veld was afgebrand. Tja toen moest ik natuurlijk wel even stoppen om naar zijn uitleg te luisteren. Ik vond dat bepaald niet vervelend!
Gelukkig was in niet de laatste zodat ik wel wat vaker rustmomentjes kon nemen. Tijdens een van die stops vertelde mijn porter dat hij een winkeltje heeft en dat hij daar zijn houtsnijwerk verkoopt dat hij maakt. Ik vroeg waar dat winkeltje was en dat bleek vlak bij de plek te zijn waar we uit zouden komen. Dus ik zei, dan kom ik wel even kijken! Hij vroeg me dat ook aan mijn andere vrienden te vragen en natuurlijk deed ik dat. Als we boven zouden komen, zouden we even zijn winkeltje bezoeken.
Nog een grappig detail. Onderweg kwamen we ook de bewoners van die regio tegen. Een klein stukje liep een klein jongetje/ meisje met ons mee en die deed mij na! Zwaar hijgend.. Lachen zeg! Wel confronterend hoor! Zo'n kleine die loopt met twee vingers in zijn neus naar boven en wij hebben het best wel zwaar. Maar ik moest wel lachen toen hij/zij mij zo nadeed. Ik zou er maar niet trots op zijn.....
Na ongeveer anderhalf uur waren we allemaal weer heelhuids boven. De een met wat meer hulp dan de ander. Eerlijk gezegd vond ik de toch meevallen, de tocht was zeker zwaar, maar ik had hem een stuk zwaarden ingeschat. Nou ja, beter zo dan andersom. Boven weer aangekomen hebben we onze porters betaald met een goede fooi natuurlijk. Daarna was het tijd voor een soort van afterbriefing. Iedereen kreeg een mooi certificaat als bewijs dat je de Nkuringo groep had bezocht. Die kun je ook alleen krijgen wanneer je de groep hebt bezocht. Wel erg leuk! We hebben ook nog twee leuke t-shirts gekocht. En daarna zijn we met onze groep naar het winkeltje van mijn porter geweest. Was gewoon aan de overkant van de weg. Vermoedelijk zijn vrouw met kindjes, waaronder een baby'tje waren ook in de winkel. De baby begon te huilen op hoppa, die werd aan de borst gelegd. Altijd handig en het hielp ook want de baby stopte met huilen. Mijn porter had een goede dag want veel mesen kochten wat. Wij hebben een masker en een klein gorilla'tje gekocht.Als klap op de vuurpijl kreeg ik van hem nog een grotere gorilla. Zo lief. Ik vroeg natuurlijk waarom hij mij dat gaf en wat zei hij.... Hij zei dat hij me de hele dag zo had meegemaakt en dat hij mij als erg leuk heeft ervaren. Vandaar die gorilla. Echt zo leuk. Het zal ook heus wel mee hebben geholpen dat ik de hele groep nar de winkel heb gestuurd. Maar toch. Toen eindelijk kwam ik ook achter zijn naam. Aan de gorilla had hij namelijk een briefje gehangen met zijn naam: Robert. En toen viel het kwartje, ja Robert dat was het. Ook wel logisch dat ik zijn naam niet kon verstaan, want ze hebben moeite met het uitspreken van de r.
Daarna was het dan toch tijd om weer terug te gaan naar het kamp. Maar het had inmiddels behoorlijk geregend en dat kwam de weg niet ten goede, en die was al niet goed. En dan rijd je op een weggetje die erg smal is en met een afgrond direct naast je. Af en toe slipte de auto behoorlijk, maar goed dat we zo'n goede chauffeur hebben! Ook kwamen we af en toe een heuvel niet op, maar dan werd de 4-wheeldrive ingeschakeld en hop daar gingen we weer. Voor het inschakelen ervan moet je trouwens naar buiten om een knopje om te zetten. Dus de auto stil op de heuvel en daarna weer gaan.
Rond half 2 waren we weer terug bij het kamp. De heuvel daar weer af, maar dat was nu peanuts. De andere groepsleden waren er niet, die waren kennelijk ook naar het stadje gegaan. Wij hebben lekker een drankje gedaan en een paar geroosterde nootjes, kortom lekker gerelaxed en nagenietend van de tracking. Moe maar voldaan!
Daarna wilden we naar onze tent gaan om te douchen en dergelijke. We hoorden toen van steeds dichterbij muziek. Dat hoorden we ook al wel in het barretje. We zijn maar de kant van de muziek opgelopen en tot onze verbazing stonden bij de ingang van het park kinderen muziek te maken en te dansen. Dat was echt heel erg leuk! Vast om te proberen bij te verdienen alleen hadden Ronald en ik geen kleingeld meer. Gelukkig kwamen ook de overigen groepsleden terug uit Kisoro en zij hadden nog wel wat kleingeld voor die kinderen. We hebben nog met ze meegedanst, maar ook onze chauffeur Bennie de Kale! En wat kan hij ook dansen zeg, echt mooi om te zien. En die blikken van die jongens die meedansten. Ik schat ze een jaar of 10-12. Maar een arrogante blik! Fantastisch. We hebben allemaal veel lol gehad, zowel wij als die kinderen.
Maar nu we allemaal de gorilla's hadden gezien, was het tijd voor de verhalen. Volgens mij hebben wij wederom geluk gehad met de dag dat wij op tracking zijn gegaan. Bij ons scheen de zon niet waardoor de tocht waarschijnlijk een stuk beter te doen was en de plaats waar wij de gorilla's hebben gezien was veel gunstiger dan die voor de andere groep. Ook Hans, Jolanda, Han en Rosita hebben de gorilla's wel van redelijk dichtbij gezien, maar zij stonden op een kant van de heuvel en de gorilla's aan de overkant. Er zat dus een soort van kloof tussen. Daar komt bij dat zij op een behoorlijk schuine helling hebben moeten staan. Dus allemaal niet zo comfortabel. Maar natuurlijk hebben zij het ook fantastisch gevonden, en dat kan ook haast niet anders!
We hebben zo een tijdje heerlijk gezeten en verhalen uitgewisseld. Eerst zaten we nog lekker buiten op de veranda maar door de regen werden we gedwongen om naar binnen te gaan. Uiteindelijk ging iedereen rond een uur of 6 naar de tent om zich op te frissen. Rond een uur of 8 stond een bbq op het programma. Toen we bij de tent aangekomen waren, brak echt de hemel open. Het begon echt keihard te regenen en te onweren, niet normaal meer. Dat ging echt onwijs hard. Het was echt een gevalletje van flits en direct de klap, maar dan ook echt een rotklap. Ik heb zelden zulk onweer meegemaakt.
Om 19.30 uur kreeg Ronald spontaan last van brandend maagzuur en werd hij heel erg misselijk. We waren net weer in het restaurant. Wij hadden geen Rennies mee, dus die heeft Ronald gekregen van Marianne. Maar toch is die maar even terug gegaan naar de tent. Na een tijdje ben ik even bij hem wezen kijken, zoals een goede vrouw betaamt.... Hij was echt niet lekker en we gingen nog wel bbq'en. Rond 20.00 uur toch maar weer teruggegaan en toch maar wat gegeten. En het was lekker ook. Maar om 21.00 uur toch maar weer terug gegaan naar de tent, lekker op tijd naar bed en hopen dat het morgen weer beter ging met Ronald. Wij hebben dus wederom niet geUNO't. Volgens mij de overige groepsleden die altijd van de partij zijn wel, maar ik weet echt niet meer wie er toen heeft gewonnen. In ieder geval hebben wij heerlijk geslapen.