Dag 18: Nkuringo Lodge- Kisoro- Lake Bunyonyi, maandag 5 oktober 2009

Na heerlijk uitgeslapen te hebben was het om 8.15 uur tijd voor ontbijt en om 9.00 uur voor vertrek. Voor de laatste keer die heuvel op! En ik moet zeggen dat je dat wel voelde na zo'n tocht van gisteren. Dan voel je de beentjes toch wel even.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet meer weet of het nou nu was dat Marianne haar teva's weggaf of dat dat eergisteren was (dit herinner ik mij weer in Nederland). Maar dat maakt ook niet zo heel erg veel uit. In ieder geval gebeurde het volgende. Marianne had nog schoenen, soort van teva's, die zij niet meer gebruikte. Zij zag een wat oudere vrouw de heuvel oplopen op blote voeten. Dus zij pakt snel haar schoenen en houdt de vrouw in kwestie aan. De schoenen aangepast en ze pasten! Dus die schoenen waren voor die vrouw. Ze lachte wel maar zat ook van alles te kletsen. Dat konden wij natuurlijk niet verstaan, maar onze chauffeur wel. En die praatte ook wel tegen de vrouw terug. Op de vraag wat die mevrouw zei, zei Bennie dat ze heel erg blij was met de schoenen. Pas later kwam de aap uit de mouw, ze had gevraagd om geld in plaats van de schoenen! Maar goed dat dat pas later werd verteld anders had ze vast onmiddellijk de schoenen weer moeten inleveren. Tja, graag of niet.

Maar goed, weer verder. We zijn toen eerst weer naar Kisoro gereden. Er moesten sommige mensen pinnen en naar de supermarkt. Bij de bank aangekomen bleek het echt stuiterdruk te zijn. Er stond een immens lange rij. Volgens Ismael zou dat uren gaan duren. Hmmm geen prettig vooruitzicht. Maar toch stapten onze groepsleden in de rij. Wij ondertussen naar de supermarkt, de Amarula was immers al weer op. Toen we daarvan terug kwamen waren ze nog geen meter opgeschoven. Ze besloten dan ook maar om uit de rij te stappen en elders hun geluk te beproeven.

De bus weer in en op weg naar Lake Bunyonyi. Het op een na diepste meer in Afrika (900m). Het was ongeveer een uur of drie rijden. Rond half 2 kwamen we bij een restaurant uit waar je een prachtig uitzicht had over Lake Bunyonyi en het eiland met de lodge waarop wij twee dagen zouden verblijven. Op Nature's Prima Island. We hoopten dat het droog zou blijven, want de laatste dagen had het altijd 's middags geregend en de hingen dreigende wolken boven ons. Fingers crossed.

Marlies beloofde ons dat het in dit restaurant lekker eten was. Om 13.40 uur hadden we besteld. Het krijgen van ons drinken duurde al een eeuwigheid. Hoe lang zou het eten dan wel niet op zich laten wachten. En ja, ons geduld werd danig op de proef gesteld. We zijn maar met ons achten gaan UNO'en om de tijd te verdrijven. Maar liefst drie uur later kwam het eten, maar mondjesmaat. Ronald en ik kregen eerst ons hoofdgerecht. Een heerlijke pizza en pasta. Daarna kregen we al snel ons voorgerecht. Ook Hans en Jolanda kregen vrij vlot eten en ook alles in een keer. De overige groepsleden hadden echter nog niets. En steeds wanneer er dus weer eten kwam was dat voor Ronald en mij of Hans en Jolanda. Wij hadden dan ook de grootste lol. Maar dat gold duidelijk niet voor iedereen. Voor de goede orde:zowel Jolanda en Hans als wij hebben pizzapunten uitgedeeld aan iedereen die maar wilde. Maar goed het duurde dus allemaal wel erg lang, maar ja This is Afrika! Dat hoort er nu eenmaal bij als je op vakantie gaat naar een Afrikaans land. Maar dat vond duidelijk niet iedereen. De vlam vloog dat ook even flink in de pan. Tja, dat heb je vaker als je toch al een tijdje met een groep optrekt.....

Nadat iedereen eindelijk zijn eten had gekregen en op had gingen we rond half 5 het bootje in om naar Nature's Prime Island te worden gebracht. Ronald en ik gingen samen met Mike en Marianne in zo'n houten kano. Lachen joh!

Op het eilandje moesten we eerst loten voor de wijze van overnachten. Er waren namelijk een paar tenten en een paar huisjes. Er waren drie self contained huisje, een non-self contained huisje, en twee self contained tenten. Wij lootten de self contained tenten. Daar baalde Ronald eerst wel even stevig van, maar gelukkig was dat van relatief korte duur.

De tent was prima te doen en de douche was fantastisch! Je had vanuit de douche echt een supermooi uitzicht over het bos en het meer. En de toilet was ook erg grappig. Gewoon een opbouw boven een heel diep gat. Doorspoelen was er dus niet bij.

We hebben bij iedereen even gekeken want elk huisje/ tent was anders. Mike en Marianne hadden een huis met balzaal. Echt grandioos groot. Het andere huis/ tent had weer een fantastisch mooi uitzicht. Het was prima geregeld.

Daarna zijn Ronald, Hans en ik nog even wezen zwemmen in het meer. Het was droog gebleven! In het meer kon je ook gewoon zwemmen zonder risico's op ziekten. Het meer is namelijk zo hoog gelegen dat er geen Bilharzia in voorkomt. We springen erin en koud dat het was! Alsof allemaal kleine naaldjes je in de huid prikken. Brrrr. Maar na er een tijdje ingelegen te hebben werd het steeds aangenamer. En vooral de tweede keer toen je er in sprong, bij mij ging dat niet vrijwillig, was het water best aangenaam. Je went eraan. Maar we zijn er toch vrij snel weer uitgegaan, want zo warm was het nu ook weer niet. Daarna lekker onder een heerlijk warme douche met dat geweldige uitzicht.

's Avonds hebben we eerst heerlijk gezeten bij het kampvuur. Het was inmiddels best koud geworden. Daarna was het alweer tijd om te gaan eten. We zaten nog vol van vanmiddag. Maar toch heeft het ons wel weer lekker gesmaakt. Na het eten hebben we (eindelijk) weer geUNO't . En we hadden het gemist want we gingen maar door. We hebben uiteindelijk drie potjes gespeeld. De eerste twee potjes werden door Mike gewonnen, maar wie ging er weer met de medaille meer naar huis? Wij natuurlijk! Ronald had het laatste potje gewonnen. Tja, kwestie van op het juiste moment pieken......