Dag 21: Masaka- moeras- Kampala, donderdag 8 oktober 2009

Vandaag stond het vertrek om 8.00 uur gepland. Dus tassen weer ingepakt en om half 8 ontbijt. Om iets over acht zijn we vertrokken. We gingen eerst naar de evenaar om te gaan shoppen! Daar zou alles te krijgen zijn aan souvenirs, dus we waren benieuwd.

Eenmaal daar aangekomen, bleek dat behoorlijk tegen te vallen. Heel veel was hetzelfde en sommige dingen die we onderweg hadden gezien, hadden ze hier toch niet. Dus als je het ziet, meteen kopen! Ronald en ik zijn overigens wel goed geslaagd hoor. We hebben bij een soort van galerie twee schilderijen op boomschors gekocht. Twee dames, de een in de kleuren van de Oegandese vlag en een vrouw in het oranje met een tros bananen op har hoofd. Echt supermooi! Echt afdingen was er trouwens niet bij. In een ander winkeltje overigens wel hoor. In Oeganda gebruiken ze overal een soort hamertje als flessenopener, aangezien de hele groep zo'n beetje zo'n hamertje wilden, konden we daar wel aardig mee afdingen. Verder hebben we nog een batikdoek gekocht voor mijn moeder, een slacouvert voor de moeder van Ronald en een t-shirt voor mijn broer en een flessenopener voor de broer van Ronald. Ja, je kan dus wel zeggen dat wij wel geslaagd zijn. Tja het geld moet ook op, het is immers al bijna het einde van de vakantie.

Aangezien een groot gedeelte van de groep het al snel gezien had, zijn zij op een terrasje daar gaan zitten. En daar hadden ze toch heerlijke muffins! Echt om je vingers bij af te likken, jammie, jammie!

Nadat iedereen voldaan was, zijn we op weg gegaan naar het moeras waar de shoebill te vinden zou zijn. Dat is een zeldzame schoenbekooievaar die alleen in Oeganda voorkomt. Ook deze vogel kwam voor op de hoes van ons vogelboek. Met andere woorden een vogel die we wilden zien! Het zou 2 uur rijden zijn naar dit moeras, maar we waren er al in 30 minuten. Het was een ander moeras dan normaal, maar ook hier zou de shoebill te vinden zijn. Spannend! Er pakten zich alleen al wel donkere wolken samen boven ons..... We vroegen ons dan ook hardop af of het niet zou gaan regenen, maar het antwoord was stellig nee.

Dus wij de boot in. Al punterend gingen we door het eerste gedeelte van het moeras, daarna kwamen op wat meer open water, waar de motor aangezet kon worden. Maar in de verte werd de lucht steeds donkerder. Maar het zou niet gaan regenen, want wij zouden de andere kant op gaan. Nou mooi niet dus! We vaarden echt recht op de regenbui af! We zaten op een meer en je zag de regenbui echt op je af komen, en het was geen klein buitje. Ronald en ik hadden onze tassen gewoon meegenomen en daar zaten onze poncho's in, verder hadden wij regenhoezen voor om onze tassen, dus wij waren wel klaar voor de regen. Alleen had het merendeel van de groep geen poncho bij zich of ook maar enige bescherming voor de camera's. En het begon toen een partijtje te regenen! Echt keihard. Omkeren die boot! Maar dat weigerden ze in eerste instantie ook nog. We waren echt in een mum van tijd zeik en zeiknat. Nou ja, Ronald en ik natuurlijk niet,althans niet helemaal, want wij hadden op tijd onze poncho's aan en de bescherming om ons apparatuur. Onze broeken raakten wel doorweekt. Maar de overige groepsleden waren echt zo doorweekt en probeerden met veel moeite hun apparatuur nog enigszins droog te houden. Echt balen dus. Het heeft er echt idioot uitgezien. Een stelletje verzopen katten op een boot. Het zien van de shoebill viel dus ook letterlijk in het water. Dat was behoorlijk balen, maar het zag er niet naar uit dat het op korte termijn droog zou worden.

Iedereen ging zeiknat de bus in. Natte kleren veelal uit en wat droge kledingstukken aan. Je werd behoorlijk koud zo. We wilden dan ook snel weg zodat iedereen zo snel mogelijk droge kleren aan kon doen. Maar dat was nog niet zo makkelijk. De mensen van de boot wilden namelijk geld zien. Op zich zou je zeggen natuurlijk, maar ze hadden ons duidelijk in het ootje genomen wat betreft de voorspelling van het weer. Zij wisten echt wel dat het zou regenen.... Marlies had ze dus niet het volle pond gegeven, maar een kleiner deel. Maar ze wilden ons niet laten gaan en Zziwa was het volledig met hun eens. Niet erg handig dus. Na ongeveer een half uur gebakkeleid te hebben, reden we eindelijk weg. Vreemd genoeg stapte de man van de boot bij Zziwa in de bus en bleef daar maar tekeer gaan. Vaag. Die wilde kennelijk in Kampala afgezet worden. Uiteindelijk werd er nog veel over en weer gebeld om het geschil op te lossen. Volgens ons had Marlies groot gelijk, maar de uitkomst was toch dat we meer moesten betalen....

Ongeveer twee uur later, rond 15.00 uur kwamen we aan in het hotel van Kampala. Echt een fantastisch hotel, helemaal inde Franse stijl. Fantastisch mooie en ruime kamers en een mooie douche e.d. Dit hadden we eigenlijk veracht in de Mweya Lodge in het Queen Elizabeth Park. Maar dit was een leuke verassing zo op het einde van de reis. Want ja, helaas, was dit al weer onze een na laatste dag in Oeganda! De tijd gaat echt vreselijk snel!

We hebben ons lekker opgefrist en even gechild en daarna de bus in op weg naar een redelijk sjiek restaurant in Kampala. Maar het was een behoorlijke tour om daar te komen. We kwamen middenin de traffic jam terecht. We zouden rond een uur of 7 in het restaurant zijn, maar dat werd duidelijk veel later..... Uit verveling zijn we maar gaan zingen in de bus, dit tot ergernis van Ronald en Mike.... Ruim een uur later dan gepland kwamen we dan ook in het restaurant aan. De chauffeurs zouden mee eten op onze kosten als bedankje. Het was een mooi restaurant, maar eigenlijk veel te sjiek, zeker voor onze chauffeurs. Ze snapten de kaart niet echt. Volgens ons was het restaurant dan ook niet de beste keuze om daar met de chauffeurs te gaan eten, maar ja. In ieder geval hebben we wel lekker gegeten en de chauffeurs ook bedankt voor hun werkzaamheden. 's Middags hadden we al een korte speech opgeschreven, die ik vervolgens heb voorgedragen. Tja, iemand moet het doen. Met een doosje met inhoud hebben we deze gegevens aan de chauffeurs. Vervolgens werden wij stuk voor stuk uitgebreid bedankt door de chauffeurs.

Na het diner weer terug naar het hotel en ons bedje in. Onze laatste nacht in Oeganda!