Dag 22: Kampala- Entebbe botanische tuin- Entebbe vliegveld, vrijdag 9 oktober 2009

Aaaargh, de laatste dag in Oeganda is aangebroken. We vliegen vanavond pas, dus we hebben nog wel een dag om wat te doen. We zouden 's ochtends op ons verzoek nog naar de taxistandplaats inb Kampala gaan en 's middags zouden we naar een hotel in Entebbe gaan waar je lekker bij het zwembad kon toeven. Het zou een erg mooi zwembad zijn.

's Ochtends de tassen ingepakt voor de terugweg. Zucht. Daarna lekker ontbeten. Toen Mike opstond van de tafel stootte hij enorm hard zijn knie. Echt hij was deze vakantie de pechvogel in plaats van Marianne, die het gebruikelijk is...Wederom even doorbijten voor hem.

Daarna met ons allen de bus in. We zouden eerst naar de grote taxistandplaats in Kampala gaan. En die was echt groot! Wat een drukte! Een groot plein met alleen maar taxibusjes. Ze stonden gewoon vast. En dan schijnt er ook nog een systeem in te zitten ook. Echt bizar. Echt honderden busjes. Een supermooi gezicht dat leuke foto's heeft opgeleverd.

Daarna zijn we nog naar een grote shopping mall gegaan. Een groot winkelcentrum dat echt bedoeld is voor de rijkere Oegandezen en de blanken. Idioot groot. Onderweg hier naar toe kwamen we nog een escorte van de president van Oeganda tegen. Jeeps met militairen erin. Volgens mij is het vandaag onfhankelijkheidsdag ofzo, maar daar kregen we weinig van mee.

Daarna naar Entebbe, naar het hotel met zwembad. Daar aangekomen bleek dat het zwembad net een week gesloten was voor restauratie! Hmm, wat nu? Het grootste gedeelte van de groep bleef bij het hotel, maar na de lunch zijn Ronald, Mike, Hans, Jolanda en ik naar de botanische tuin gegaan in Entebbe. Ismael bracht ons en fungeerde tevens als gids, samen met nog een man van daar. Er zaten echt onwijs veel aapjes daar met veel kleine jongen. 's Nachts waren er zelfs nog jonkies geboren, echt zo schattig. Ook zat daar maar een aap van een bepaald soort. Die was een keer ontsnapt en had het park tot zijn leefgebied gemaakt. Verder waren er natuurlijk mooie bomen en planten en uiteraard verschillende soorten mooie vogels. Het was echt een leuk bezoek aan die tuin. Het was gelegen aan het Victoriameer en op het strand zaten families te picknicken met muziek en kleine kinderen waren druk aan het dansen. Dat had wel te maken met de feestdag. De mannen dronken met een soort van lange rietjes uit een grote emmer. Wij mochten ook wel een slokje, maar dat hebben we toch maar vriendelijk afgeslagen.

Even verderop heeft Ronald nog aan een liaan geslingerd. Bij mij was het alleen een poging te noemen. Maar het was wel erg grappig om te doen. Eindelijk een keer echt aan de lianen gehangen. Net Tarzan en Jane, ahum, ahum. Ook hebben we nog opnames van een videoclip gezien. Zo zie je nog best veel op zo'n laatste dag. Wij waren in ieder geval blij dat wij niet bij het hotel waren gebleven, maar op pad zijn gegaan. Oh ja en als klap op de vuurpijl zagen we nog een leeuw in het hoge gras liggen!....... Nee hoor, het was gewoon een hond die dezelfde kleuren had als een leeuw. We hebben er een foto van gemaakt en bij terugkomst bij het hotel aan onze groepsleden laten zien. Marianne heeft dit echt geloofd, pas in november kwam ze erachten dat wij de boel voor de gek hielden....

Terug bij het hotel hebben we ons omgekleed voor de terugreis. Daarna zijn we bij een Italiaans restaurant aan het strand bij het Victoriameer gaan dineren. Wederom aten onze chauffeurs met ons mee. En dit was een veel betere plek hiervoor. Het was echt een mooie locatie. We zaten op het strand aan een tafel terwijl de zon onder ging. We hebben heerlijk gegeten. Ons laatste diner in Oeganda. Marianne heeft namens de groep Marlies bedankt voor haar werkzaamheden. Daarbij kreeg ze ook een doosje met inhoud en een fles Warazi, want ze heeft deze vakantie wel bewezen dat ze daar niet vies van is :). Na het diner was het dan eindelijk tijd om naar het vliegveld te gaan. Daar afscheid genomen van onze chauffeurs en Marlies en ja, afscheid nemen is nooit leuk, maar onoverkomelijk.

Ingecheckt, tassen ingeleverd, formulieren ingevuld en door de douane. Daar nog een paar laatste souvenirs gekocht, tja het geld moet echt op. En voor de laatste keer geUNO't. En ja ook Mike piekt wanneer het moet. De medaille gaat gewoon weer mee naar Heerlen.

Daarna was het toch tijd om het vliegtuig in de stappen en vaarwel te zeggen tegen Oeganda......