Dag 3: Bulinguge, zondag 20 september 2009

Vandaag rond 08.00 uur opgestaan om vervolgens rond 08.30 uur te gaan ontbijten. In Oeganda eet je kennelijk altijd eieren voor ontbijt. Dus iedereen moest doorgeven hoe je het eitje wilde, gebakken aan beide kanten, een kaasomelet, een spaanse omelet, enzovoorts. Toen vroeg iemand of ze ook een gekookt eitje konden krijgen. Maar nee, dat hadden ze niet(!). Wel bijzonder, wel gebakken eieren hebben, maar gekookte niet. Dus er werd uitgelegd hoe je een eitje moest koken. Bij twee van de drie ging het goed, die hadden een lekker gekookt eitje. Het eitje van Marlies was niet zo'n succes, die was nog bijna helemaal vloeibaar, heeurluk....

We zouden rond 10.00 uur een wandeling gaan maken van een paar uur onder leiding van een gids. Deze gids belde echter dat hij iets later zou komen. Hij had namelijk net de Ramadan achter de rug en vierde het Suikerfeest. Beetje vreemd aangezien hij de vorige dag nog tegen Marlies had gezegd dat hij er zou zijn en op tijd. Hij zei dat hij om 11.00 uur zou aankomen op het eiland. Marlies zei direct al, als ze zeggen dat ze een uurtje later komen, komen de Oegandezen echt veel later. Dus zij verwachtte de gids pas in het begin van de middag! Balen dus. In plaats van een wandeling onder leiding van de gids, zijn we toen maar met de groep een korte wandeling gaan maken en dan een andere route dan die we met de gids zouden gaan lopen. En dat pakte nog verrassend leuk uit!

Wat een geweldige omgeving en wat een geweldige bevolking! Wat zijn de mensen hier vriendelijk! Maar, o wat is het leven toch primitief... Sommige mensen wonen in stenen huisjes, maar het merendeel toch in huisjes met een houten constructie, aangesmeerd met klei. En daar wonen ze dan met de hele familie, echt onvoorstelbaar. Honger hebben ze gelukkig niet, althans zo lijkt het niet. Het land is zo vruchtbaar dat iedereen wel te eten heeft. Ze zijn volgens mij in dat opzicht wel redelijk zelfvoorzienend. Het eten is overigens wel heel eenzijdig. Ze eten veel matoke (soort bananendeeg) en casave.

Maar wat ik al schreef, de wandeling was super. Iedereen zegt na een eerste aarzeling vriendelijk gedag en zwaait. Wel grappig, want volgens mij vonden de mensen daar het net zo bijzonder om ons te zien, als wij het bijzonder vonden om te zien hoe zij leven. Ze komen duidelijk niet dagelijks mzungu's tegen. Erg mooi om ook hun reactie op ons te zien.

Op een zeker moment kwamen we langs een erf waar twee huisjes stonden, maar waar ook een piepklein huisje op hoge palen stond. We vroegen de desbetreffende meneer waar dat voor was. Het bleek het kippenhok te zijn. We mochten wel even kijken van die meneer. Echt leuk! Het erf zag er mooi verzorgd uit. De man was druk aan het werk. Er lag een soort van lang gras/ riet te drogen op de grond. Dit gras/ riet gebruikten ze voor het dak, die aan reparatie toe was, maar hij maakte er ook bezems van. Dit deed hij door het gras samen te binden. Daarvoor gebruikte hij een klein stukje fietsband. En voila daar had je dan de bezem. Het was echt mooi om te zien hoe zij leven.

Daarna verder gelopen en toen kwamen we aan bij een redelijk groot gebouw. In dat gebouw zaten geen deuren en ramen. Wel waren er verschillende lokalen. Het was een school. In de lokalen stonden een paar houten bankjes en er hing er een krijtbord aan de muur. Op een gegeven moment kwam er een man naar ons toe en stelde zich voor als de headmaster. Mister Henry. Hij vond het erg leuk dat wij op zijn school wilden rondkijken. Hij heeft ons dan ook een beetje rondgeleid en ons verteld over de school. Het was een hogere school en dat was ook wel duidelijk te zien aan het bord. Daar stonden echt dingen op, waar ik niets van begreep. Dat zegt misschien ook wel meer over mij dan.... Maar goed. Het was het eerste jaar dat deze school actief was. Omdat de kinderen ook van ver kwamen waren er ook slaapzaaltjes. Ook deze hebben we gezien. Er stonden nette bedden met allemaal klamboes. Het bleek dat de eigenaar van het resort waar wij verbleven hiervoor zorgde. Erg goed dus. Mr Henry was echt supertrots op zijn school, mooi om te zien. Wat nog erg leuk was om te zien dat boven de deuropeningen geschreven stond dat de kinderen alleen Engels mochten spreken in de lokalen. Mr Henry vond het erg belangrijk dat zijn studenten goed Engels konden spreken. De eerste stap naar ontwikkeling.

Hij vroeg ons of we de volgende dag wilden komen om les te geven. Maar ja morgen moeten we weer vroeg weg. Maar we konden ook al vroeg komen, want de schooldag begint al om 08.00 uur. We spraken met hem af dat dan morgenvroeg even langs zouden komen. Hij vertelde dat vanmiddag er al kinderen van ver zouden komen. Daarop reageerde Marianne dat zij dan wel 's middags zou komen. Zij hoefde niet zo nodig ook 's middags weer te gaan lopen. De afspraak was dan ook snel gemaakt. Om 15.00 uur zou zij terug komen naar de school.

Nadat deze afspraak was gemaakt, zijn we nog iets verder gelopen, maar daarna al weer snel terug. Op de terugweg kwamen we nog kinderen tegen die aan het voetballen waren met een echte voetbal. Dus de heren Mike, Hans en Ronald hebben even leuk mee overgespeeld.

Rond 12.30 uur waren we weer terug bij ons resort. Daar hebben we gelucht en daarna was het toch wel tijd voor onze naturewalk. De gids was inmiddels gearriveerd. Maar het was niet echt een walk, in het begin was het meer een run! Allememachies wat liep die gids snel. Daardoor kwamen Mike, Ronald en ik al snel op achterstand. Maar wij zagen wel mooie vogels en hagedissen. We kwamen nog langs een plek waar ze Matoke aan het maken waren. Dat stond lekker te pruttelen op het vuur, helemaal verpakt in bananenbladeren. Wederom leuk om te zien.

En weer maakte de bevolking indruk op mij. Weer zo vriendelijk. Op een gegeven moment liepen er allemaal kindertjes met ons mee. Bijna allemaal hadden ze jerrycan mee. Maar wat vonden ze ons interessant. Ze liepen de hele tijd om mij heen te drentelen. Maar ik wist niet waar ze nu de hele tijd naar keken. Totdat een meisje de durf had om het aan mij te vragen. Ze vonden het slangetje dat uit mijn tas kwam zo interessant. Het slangetje van de drinkzak in mijn rugzak. Dus ik heb hun uitgelegd waar het voor diende. Nou die ogen werden zo groot als schoteltjes! Hoe kan er nu water uit dat slangetje komen?

Wel erg schrijnend trouwens deze situatie. Die kinderen hadden natuurlijk niet voor niets de jerrycans mee. Zij waren onderweg naar hun bron. Dat bleek een poel met stilstaand water te zijn. Niet bepaald schoon water dus, sterker nog, volgens mij kan het niet slechter, stilstaand water. Maar daar vulden ze wel hun jerrycans. Maar hopen dat ze het water heel goed koken. Nadat ze de jerrycans gevuld hadden, lieten ze deze staan bij de poel en liepen daarna nog een eindje met ons mee. Ze vonden het kennelijk interessant.

De wandeling zelf was erg mooi. De gids vertelde nauwelijks iets, dus hij wees meer de weg. Maar de omgeving, werkelijk waar, prachtig! Zo heerlijk Afrikaans weer, die mooie rode wegen. Het verschil met Kenia en Tanzania is dat het hier heel groen en vruchtbaar is. Voordat we op vakantie gingen zagen we nog op de voorkant van de NRC dat Kenia te maken heeft met de grootste droogte ooit. Nou dat is hier wel anders, gisterenavond regende het nog keihard. Maar dat moet ook wel anders kan het land niet zo groen zijn. Maar het verschil is dus wel groot tussen deze landen terwijl het wel buurlanden zijn.

De gids zou ons nog leiden naar een wietplantage. Ja, in Oeganda hebben ze die kennelijk ook. De gids zei dat hij wist waar de plantage te vinden was, maar toen het puntje bij paaltje kwam, was het toch even anders. Schijnt typisch Oegandees te zijn, zeggen dat je iets weet, terwijl je het eigenlijk helemaal niet weet. Best lastig lijkt mij. We hebben de plantage dus niet gezien. Maar dat boeide ons ook niet zo. Zeker niet op het eind van de wandeling. Toen wilden we eigenlijk allemaal wel weer terug naar het resort. Het was een lange en warme wandeling geweest. Bijna iedereen was ook wel verbrand. Maar goed, we waren rond 17.00 uur weer terug bij het resort. Marianne bleek nog niet terug te zijn van haar bezoek aan de school, met als gevolg dat Mike de tent niet in kon. Ronald en ik hebben even lekker een uurtje gerelaxt. Even lekker aapjes gekeken bij de tent. Inmiddels was Marianne ook weer terug bij het resort. We hebben haar dan ook uitgehoord. Ze heeft het ontzettend leuk gehad bij de school. En wat ik uit haar verhalen opmaakte, vonden die kinderen daar het ook helemaal leuk. Ze hebben haar onderworpen aan vele vragen, die Marianne allemaal netjes heeft beantwoord. En niet onbelangrijk, zij heeft de kinderen inderdaad het liedje “begin de dag met een dansje” geleerd. We zouden het morgen gaan horen. Ik ben benieuwd!

Rond 19.30 uur aan tafel voor het diner. Een heerlijke steak. En dan kom ik weer op iets typisch Oegandees, of misschien wel gewoon Afrikaans. De ongelooflijke onpraktische aanpak van dingen. Alles duurt lang en wordt inefficiënt aangepakt. Als je iets besteld, ook al is het simpel, duurt het lang voordat je het krijgt, maar ja dat is Afrika, oftewel, This is Afrika, TIA.

Het was erg gezellig tijdens het eten. Na het eten hebben we een raftvideo gekeken. De eigenaar van deze toko had geraft. Het zag er echt supergaaf uit, maar wij gaan toch maar niet. Het risico dat er iets gebeurt, willen we niet lopen, hoe klein de kans ook is dat je je blesseert. Maar ja, wij willen niet het risico lopen dat er wel iets gebeurt en je daardoor niet mee kan op de gorillatracking. Daar kom je toch onder andere voor naar Oeganda.

We hebben nog even heel kort bij het kampvuur gezeten, maar daarna zijn we al snel een partijtje Uno gaan spelen. En met succes! De medaille is in ons bezit! Ik was nummer 1, Marianne 2, Mike 3 en Ronald 4. Maar de medaille ging met ons mee naar de tent en daar gaat het om! Wat voelt die medaille om je nek goed......

Na elven zijn we toch maar ons nest ingedoken, morgen weer vroeg op. Oh ja, en wat bleek. Wij zijn de enigen met twee eenpersoonsbedden die niet aan elkaar geschoven konden worden. In alle andere tenten stonden tweepersoonsbedden, grrrrr. Want met z'n tweeën in een eenpersoonsbed slaapt echt voor geen meter. We hebben het geprobeerd...