Dag 4: Bulinguge- Jinja, maandag 21 september 2009

Vroeg eruit om vroeg te ontbijten (met medaille) zodat we vroeg naar het schooltje konden. Helaas liep het allemaal wel een beetje uit. Er klopte namelijk niets van de rekeningen. Ronald had een rondje gegeven in verband met zijn verjaardag, maar de drankjes stonden bij iemand anders op de rekening. Maar na dit geregeld te hebben, gingen we op weg naar het schooltje, in de regen.....

Bij de school aangekomen werden we hartelijk verwelkomd door mr Henry. We werden allemaal uitgenodigd in zijn kantoor. Klein, maar fijn. Helaas hadden we niet veel tijd en werden dus als snel alle kinderen bijeen geroepen. Iedereen verzamelde in het grootste lokaal. Mr Henry stelde eerst alle leraren voor. Zo mooi om te zien hoe trots hij is op deze school. Maar daarna was het de beurt aan Marianne, ze had tenslotte gisteren niet voor niets de kinderen Begin de dag met een dansje geleerd. Zij zong het eerst weer voor, toen zij met de kinderen en daarna wij met ons allen. Wat een lol hebben we gehad zeg! Het was geweldig en de kinderen kenden de tekst echt goed. Ze hadden gisterenavond nog geoefend. Voor diegenen die het liedje niet kennen: "Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach, want wie vrolijk kijkt (is) in de morgen, die lacht de hele dag, jaaaaaa die lacht de hele dag." Met name de jaaaaa, vonden ze fantastisch, die hielden ze erg lang aan.

Hierna hebben ze nog prachtig voor ons gezongen. Soort van gospel geloof ik. Jezus kwam we in ieder geval vaak in voor. Maar zo mooi en zo ontroerend om te zien. Het zal de mensen niet verbazen die mij kennen, maar natuurlijk stond ik weer bijna te janken. Ze dansten er ook nog bij, en wij (ik) deden vrolijk mee. We hebben hier leuke filmpjes en foto's van. Wij hebben met ons allen ook nog Oh happy days gezongen. Daarna was het helaas al weer bijna tijd om te gaan. Iedereen uit onze groep heeft zich nog even voorgesteld. Dat konden ze geloof ik wel waarderen. Ik had er met gemak nog een tijdje langer kunnen blijven, maar we moesten op tijd de boot op, want er stond een andere groep van Matoke op de kade te wachten op de kade in Kampala om op hun beurt naar Lagoon Resort te gaan. Het bezoek aan deze school was kort maar krachtig. Een fantastische ervaring!

Gelukkig regende het op de terugweg iets minder hard. We kwamen rond 10.30 uur weer terug bij het resort. De tassen werden ingeladen in de boten en daarna was het onze beurt. Ze hadden een bootje met een overkapping, het sputterde nog iets, en een boot zonder. Daar gingen wij in samen met nog een stel. En waar kwamen ze vervolgens mee aan? Met een parasol, voor boven onze hoofden! Echt te gek voor woorden, we zijn geen koning of koningin ofzo, dus dat hebben we maar vriendelijk geweigerd. Het was ook totaal niet nodig, het was bijna droog. Ik geloof zelfs dat wij droger bleven in deze boot dan de anderen in de andere, althans onze voeten. We zagen Mike in de andere boot hozen, hahaha! Na ongeveer drie kwartier te hebben gevaren kwamen we weer terug op de kade.

Daar zagen we onze chauffeurs weer. Altijd leuk! De tassen weer in de bus geladen en op weg naar een geldwisselkantoor in Kampala. We hadden de eerste avond nog geen geld omgewisseld. Dit omdat de koersen in Entebbe niet zo gunstig waren. In plaats daarvan had iedereen 200.000,-- Ugandese shillingen (UGX) gekregen om de eerste dagen mee door te komen. Maar het was tijd om dit terug te betalen en zelf geld om te wisselen. En dat was vreemd zeg. Je kreeg echt een pakket geld. Een Euro is namelijk 2800 shillingen waard. We hadden € 800,-- omgewisseld en kregen dus UGX 2.248.000,-- We zijn miljonair!! Ik voelde me net Dagobert Duck met zo'n pak geld. En tegelijkertijd leek ik wel 5 maanden zwanger. Het geld ging allemaal in de geldbuidel die ik op mijn buik droeg.

Wat doen miljonairs, geld uitgeven! Dus dat zijn we daarna dan ook gaan doen. Nee hoor, gekheid, we zijn gewoon gaan lunchen. In het zakencentrum van Kampala. Buiten het restaurant een dikke vette Mercedes die je ook niet in Nederland net overal tegenkomt. We zaten duidelijk in het rijke gedeelte. We hebben heerlijk geluncht, gewoon een lekkere sandwich, maar wel met friet of rijst.

Nadat we onze lunch achter de kiezen hadden, zijn we even boodschappen wezen doen in Kampala. Naar de supermarkt, een echte grote, om de nodige booze in te slaan.... bacardi voor de heren (Ronald en Mike) en Amarula voor de dames (Marianne en ik). Heeurluk.

Vervolgens zijn we in ongeveer 2 ˝ uur naar Jinja gereden. Dit was de locatie waar vanuit je kon gaan raften. Daarom gingen we ook speciaal naar Jinja, maar niemand van onze groep ging raften, maar dat terzijde. Voordat we naar ons hotel gingen, zijn we eerst naar het restaurant gegaan om alvast het eten voor vanavond te bestellen. Slim! Het restaurant heette 2Friends en zag er erg goed uit evenals de menukaart, Moeilijk kiezen....

Na de moeilijke keuze gemaakt te hebben, gingen we naar het hotel: Triangle Hotel. Van buiten zag het er niet uit, en van binnen..... ook helemaal niet! Het was nou niet bepaald schoon te noemen en de mieren waren goed vertegenwoordigd. This is Africa? Ronald en ik zijn in ieder geval blij dat we onze eigen klamboe bij ons hebben, want die klamboes die hier hangen zijn niet schoon en nog erger, niet heel. Er zijn trouwens wel twee pluspunten. Ten eerste het prachtige uitzicht over het Victoriameer en ten tweede het zwembad. Nadat we wat kleren hadden gewassen hebben we heerlijk een duik in het zwembad genomen. De temperatuur van het water was aangenaam en ook het chloor was voldoende aanwezig.

Even lekker gerelaxt aan het zwembad, drankje erbij (cola en een biertje), prima voor elkaar. Daarna een toch lekkere douche genomen en daarna naar het restaurant. Daar hebben we heerlijk gegeten. Ik een lekkere pizza Gorgonzola en Ronald een coconut curry. Ronald had de beste keuze gemaakt. Nog heerlijk aan een vers ananassapje gesipt. Hmmmm. Als toetje bestelde Ronald en Mike een bambooshot. Een lekker zoet alcoholisch drankje. Ik had een Warazi besteld. Ook een alcoholisch drankje,maar die was niet te drinken! Warazi is een drankje die de plaatselijke bevolking ook zelf brouwen, maar dan kan het alcoholpercentage wel oplopen tot 90%! Het gewone fabrieksdrankje blijft binnen de perken. Maar zoals al gezegd, niet te zuipen! Het brandt je de strot door. Gelukkig vond Hans het wel lekker, dus kon ik hem daar kwijt.

Na lekker te hebben gegeten, zijn we weet terug gegaan naar het hotel. De drank van de hotelkamers gehaald en het UNO spel ook. We zijn gaan UNO'en in de bar. Ook Hans en Jolanda hadden het UNO spel meegenomen. Dus in twee groepen zaten we te UNO'en. Ronald, Mike, Marianne en ik en Hans, Jolanda, Rosita, Han en Marlies. Zij volgens de “echte regels” en wij volgens onze (leuke :)) regels. Wat hebben we gelachen zeg! We speelden letterlijk op een ander niveau UNO. Ik had de medaille natuurlijk in mijn bezit. En ik was goed op weg om deze te behouden. Totdat ik in een potje met 111 (!) punten verloor! In een klap stond ik laatste, flink balen dus. Nou ja dat viel ook wel weer mee, want daarvoor was het te gezellig en deed de drank zijn werk, die verzachtte de pijn. Gelukkig hield Ronald de eer van de familie hoog! Hij ging er met de medaille vandoor.

De eerste fles Amarula hebben we soldaat gemaakt. Dat ging even sneller dan we dachten.... Ook de Bacardi fles was een stukje minder vol. Maar bij de buren (de andere UNO groep) ging het ook hard. Maar dan met het Nile bier. We hebben nog even bij hun spel gekeken. De barman was het ondertussen geloof ik al helemaal zat, want die ging de boel maar alvast opruimen. In reactie daarop zijn we toch maar naar bed gegaan.