Dag 8: Murchison Falls- Hoima, vrijdag 25 september 2009

De wekker ging natuurlijk weer vroeg voor de game drive. We waren gisteren enorm verwend en we waren dan ook benieuwd wat deze dag voor ons in petto had. De pont weer over. We waren gisteren al gewaarschuwd voor de bavianen aan de overkant van de Nijl. Deze waren bijzonder gehaaid. Je moest er dan ook voor zorgen dat je de ontbijtdoos dicht hield en niet in het zicht hield. Anders grepen de bavianen die zo. En dat hebben we dan ook zien gebeuren. Voor/ naast ons stond een bus met Nederlanders die het dak van de bus open hadden. We zien een grote baviaan eraan komen lopen en die neemt een aanloop en springt zo via het dak in de bus! Om dus een ontbijtbox te bemachtigen. Maar dat liet een Nederlander niet zo maar gebeuren, dus die deelde echt een flinke klap uit aan die baviaan, die niet wist hoe snel die de bus uit moest komen, zonder buit. Later hoorden we dat die baviaan nog wel even de bus flink van binnen had bescheten.....

Vandaag gingen we zonder gids. Maar wij zaten in de bus van Ismaël, samen met Mike en Marianne. Ismaël weet ontzettend veel van het dierenrijk, en dat is dus heel erg prettig. We hebben in een ander gedeelte van het park een game-drive gemaakt. Het landschap was wederom prachtig. En heel afwisselend. Ismaël vertelde dat bepaalde palmbomen in Oeganda zijn gekomen door de bosolifanten. Helemaal uit Soedan. Bijzonder toch.

Over bijzonder gesproken, dat is echt de omgeving daar. Het ene moment rijd je door een bos, en het andere moment weer over de savanne met het hoge gras. Mooi, mooi, mooi, mooi, meer kan ik er niet over zeggen. Foto's zeggen wellicht meer.

Ismael vertelde dat de prooi van leeuwen meestal een mannetjes kob is. Niet omdat deze zo lekker is, maar omdat het een redelijk makkelijke prooi is omdat die altijd behoorlijk uitgeput zijn. Hoe ze zo uitgeput raken? Van het hebben van gemeenschap. Er zijn veel meer vrouwtjes kobs, dan mannelijke. En de schaarse mannetjes hebben dan ook de taak om alle vrouwtjes aan hun trekken te laten komen. Daar is hij ongeveer 16 (!) uur per dag mee bezig. 9 vrouwtjes per dag heeft ie dan te pakken. Daar word je ook wel moe van lijkt mij. Of dit het hele jaar zo doorgaat vraag ik mij overigens ten sterkste af, dat heb ik niet nagevraagd, maar dat lijkt mij heel sterk. Maar ik kan mij voorstellen dat je na al die inspanningen, niet heel erg veel fut meer hebt om weg te rennen van de leeuwen.

Maar wat hebben we gezien. Veel hetzelfde als gisteren. Weer veel antilopesoorten. We hebben alleen geen olifanten van dichtbij gezien en evenmin luipaarden, die laatsten hebben we in het geheel niet gezien, helaas. Het kleinere grut hebben we wel allemaal weer gezien, maar dat blijft leuk! We hebben trouwens wel weer leeuwen gezien. Op een gegeven moment zag ik allemaal oribi's wegspringen. Dat doen ze, verwacht ik, niet voor niets. Dus ik vroeg of Ismaël wilde stoppen en ja hoor verderop zaten twee leeuwen in het hoge gras. Een jong mannetje en een vrouwtje. Echt super! Ismael was wel onder de indruk dat we dit zagen. Hij vond dat we goede ogen hadden, maar dat valt wel mee dus. We hebben de leeuwen een tijdje in de gaten gehouden. En dat is lastig hoor in dat lange gras! Ze gaan er helemaal in op. Je bent blij als je ze weer in zicht krijgt. Helaas was er verder niets spectaculairs ofzo, geen kill of iets dergelijks. Terwijl we naar de leeuwen keken, stond er nog wel een buffel op een klein afstandje van de bus te briesen, maar die koos er uiteindelijk toch maar voor om het hazenpad te kiezen.

Oh ja ook nog bijzonder. We kwamen op een zeker moment twee mannen op een brommer, ja je leest het goed, op een brommer tegen. Zij vertelde dat er verderop vlak langs de weg een mannetjes leeuw lag te chillen. En daar rijden zij dan op hun brommertje (!) langs.... Maar inderdaad, deze leeuw hebben ook wij gespot. Echt fantastisch weer, die beesten blijven indrukwekkend. Om 11.00 uur moesten we de pont terug hebben, maar we waren op tijd dus hebben we maar even op de lodge waar Mike en Marianne verbleven, rond gekeken. En inderdaad dat zag er allemaal erg mooi uit. Mooie toiletten ook.....

Terug op de campsite weer lekker geluncht. De burgers waren daar echt goed. Zelden zo'n lekkere hamburgers gehad. We zouden om half 1 vertrekken naar Hoima. Dat zou een lange rit van ongeveer 5 uur worden over een slechte weg. Half 1 vertrekken hebben we echter niet gered. Bennie de Kale besloot namelijk om vlak voor half 1 ergens anders te gaan lunchen. Dat wekte natuurlijk wel de nodige irritatie op. Maar ook echt een vreemde actie. Marlies belde hem dan ook dat hij terug moest komen. Tegelijkertijd zat Eddepet ook nog aan zijn eten, maar gewoon op de campsite. En toen was er kennelijk sprake van een communicatiestoornis want Eddepet stopte gelijk met eten en ging in de bus zitten om te wachten tot we vertrokken terwijl Bennie de Kale nog terug moest komen. Gevolg een erg chagrijnige Eddepet. Bennie kwam vrij snel terug en we vertrokken dan ook. Maar door het incident hing er wel een erg gespannen sfeer in de bus. Marlies zat bij ons en dus ook bij Eddepet in de bus. Hmmmm, iedereen is toen maar gaan slapen, want die sfeer was niet echt wat.

De reis verliep tegen de verwachting in zeer voorspoedig. De weg was beter dan verwacht waardoor we goed door konden rijden. Uiteraard was het wel weer behoorlijk hobbelen. In de bus vertelde Marlies dat ze vermoedde dat ze een worm(!) in haar teen had zitten. Ze had een zwart puntje in haar grote teen met daaromheen een wit randje. Ze had wel eens gehoord dat er dan waarschijnlijk een worm in de huid zit. Gadverdamme! Ze had het plekje een dag ervoor ontdekt. Ze zou het even navragen bij de locals in het hotel waar we naar toe gingen.

Rond 15.30 uur kwamen we al aan bij het hotel in Hoima. Het zag er allemaal erg mooi uit. Lekker een drankje gedronken en Marlies heeft inderdaad maar aan een ober daar gevraagd of hij dacht dat ze een worm in haar teen zat. Die herkende het direct en beaamde dan ook dat ze een worm in haar teen had zitten. Het idee, jakkes! Een jigger noemen ze die en schijnt best regelmatig voor te komen. Je kan ze krijgen wanneer je in stof loopt waar ook varkens lopen. Maar de ober vertelde Marlies dat hij hem er wel uit kon halen voor haar. Dus niet een dokter, nee gewoon een ober! Slik. Maar Marlies zag dat wel zitten. Ik had het wel geweten. Direct een dokter.

We hebben ons even opgefrist, lekkere douche genomen en daarna gaan eten. De worm zat nog steeds in de teen van Marlies. Inmiddels had ze wel haar moeder gebeld met de mededeling dat ze vanavond abortus zou laten plegen en dat ze het hartje al voelde kloppen. Het was echt even stil geweest aan de andere kant. Zijn geen grapjes, denk ik dan zo. Haar moeder is zich vast een ongeluk geschrokken. Marlies had intussen wel een gedeelte van haar teennagel weggeknipt en de worm bleek wel wat groter te zijn dan verwacht. De locals waren er zelfs van onder de indruk. En dat wil wel wat zeggen. Er was een foto gemaakt van haar teen en als je die inzoomde, zag je inderdaad een worm in haar teen. Jakkie!

Na het eten zijn we begonnen met een potje UNO, maar deze werd al snel onderbroken door een operatie in de bush. Marlies liet de worm dus werkelijk door de ober verwijderen. Er werd een schaartje verwarmd en de operatie kon beginnen met Marianne als assistente. Het ging echt heel goed. Die ober wist goed wat hij deed. Tja zij komen het wel vaker tegen en hebben geen geld om daarvoor mee naar een dokter te gaan, kan ik mij zo voorstellen. Maar binnen 10 minuten was de worm er helemaal heel uitgekomen. Zonder zelfs het vliesje te breken, waar je al eitjes zag zitten. Als die kapot zou gaan, zou je verder van huis zijn, want dan liep ze het risico dat die eitjes weer tot ontwikkeling zouden komen. Maar een knappe prestatie van de ober en Marlies was de bikkel van de dag. Aan de grootte van de worm te zien, zou die al ongeveer drie a vier weken in de teen gehuisvest te zijn. Hmm. Nou ja, de teen werd verbonden en het was allemaal weer achter de rug. Van UNO'en kwam natuurlijk niets meer. Het potje is dan ook gecancelled. Maar kennelijk heeft ondertussen de drank wel rijkelijk gevloeid. Marianne en ik hadden ondertussen de tweede Amarula fles leeg en ook de Bacardi fles was een stuk leger. Ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet in de gaten heb gehad, maar Mike schijnt zo zat als een toeter te zijn geweest en ook dat heb ik niet gemerkt. Heel vreemd. Wel gehoord dat Mike en Marianne erg veel lol hadden in hun kamer die aan de onze grensde. Echt grappig allemaal. We lagen uiteindelijk rond 23.00 uur in ons nestje.