Dag 5: Jinja, dinsdag 22 september 2009

Vandaag was het dus de dag dat we zouden gaan raften. Nu wij dat niet gingen doen en ook de rest van de groep niet, konden we een beetje uitslapen. Voor zover dat kon, want dat liet het bed niet echt toe; we lagen in een heerlijke kuil.... De planning van vandaag: na het ontbijt zouden we wel nog naar het raften gaan kijken. Daar hadden Ronald en ik eigenlijk niet zo'n behoefte aan. We hoefden niet te zien wat we zouden missen. Maar ja, het scheen een mooi uitzichtpunt zijn. Daarna zouden we een boottochtje gaan maken naar de oorsprong van de Nijl, en al we die achter de rug zouden hebben, zouden we nog even naar de markt gaan.

Maar eerst het ontbijt. Al een belevenis op zich. Het duurde een eeuwigheid en de praktische aanpak was weer bepaald niet aanwezig. Dan komt er een groep van 12 personen ontbijten, ligt er geen brood meer, wordt er naar brood gevraagd, komen ze met twee sneeen brood aanzetten. Dan zou je toch denken dat ze gelijk wat mee zouden pakken? Maar nee, dat doen ze dus niet. Wel lachwekkend hoor, tja this is Africa.

Maar na het ontbijt dan toch naar het uitzichtpunt. A bumpy, but beautiful road. En de plek was inderdaad fantastisch! Een mooie brede, redelijk woeste rivier. Het was er echt supermooi daar. We hebben inderdaad nog wat rafts de versnelling door zien komen en dat zag er best leuk uit. Maar we hebben ook iets anders interessants gezien. Een roofvogel die zich tegoed probeerde te doen aan jonge vogeltjes. In de bomen hingen allemaal weavernestjes, dat zijn ronde, holle nestjes van weavers. Echt knap gemaakt trouwens. Maar goed, in de buurt van de bomen op de rotsen landde een roofvogel, die direct werd aangevallen door de rondvliegende weavertjes. Dat deerde de vogel helemaal niets en bleef de nesten leegeten, althans bleef pogingen daartoe te ondernemen. Mooi om te zien.

Nadat we wat rafts de rapids door hadden zien komen, zonder om te slaan, gingen we wat drinken bij een tentje daar. Ronald en ik hoefden niet, we blijven bezig....Maar zoals altijd moesten we wel weer lang wachten. Ik heb dan ook maar het reisverslag bijgewerkt en Ronald zijn vogellijst. Daar hadden we dus ook ruim de tijd voor. Het lijkt alsof de Oegandezen met name veel moeite hebben met heet water. Ronald en ik werden er overigens wel een beetje gaar van. We wilden graag door, door naar de volgende locatie. We zijn hier niet om alleen maar te eten en te drinken. Koop was drinken en neem het mee in de bus, dan zien we in ieder geval nog wat. Ja, je leest het goed, enige stille frustratie was er wel.

Toen iedereen eindelijk hun drinken had gekregen en op had, zijn we even snel langs het hotel gereden voor een snelle plaspauze. En jawel, haastige spoed is zelden goed.... Ik heb echt loei-etje hard mijn knie gestoten. Dat zal wel een mooie blauwe plek worden en ik denk dat het hele hotel dat wel heeft gehoord. Zul je zien, ga je niet raften in verband met de risico's en raak je gewoon geblesseerd op je hotelkamer. Nee hoor, het viel allemaal erg mee.

Na deze korte pauze, snel door naar de boot voor de tocht over de Nijl. Aangekomen bij de boot, de boot ingeklauterd, en klauteren was het zeker. Maar ja al die westerlingen in de boot, dat is een aardig gewicht. Er waren dan ook meerdere mannen nodig om onze boot afgeduwd te krijgen.....

We hebben een erg leuke boottocht gehad. Gelijk pelikanen gezien en vele mooie ijsvogeltjes. Prachtige natuur. We waren natuurlijk op weg naar de oorsprong van de Nijl. Helaas is daar niet meer veel van te zien. Je ziet alleen in het water wat kringen waar het water opwelt. Voorheen was het wel goed te zien dat het water uit de grond opborrelde. Maar er is een dam gebouwd waardoor het waterpeil flink is gestegen. Onze gids heeft natuurlijk het een en ander verteld over de oorsprong van de Nijl, maar dat ben ik grotendeels weer vergeten. Wat ik nog wel weet, is dat het water dat daar opborrelt er drie maanden over doet om uit te komen in de zee bij Egypte. In het water hebben we nog een paar otters gezien die lekker een visje aan het smikkelen waren, echt leuk!

Oh ja de gids deed nog een beetje moeilijk. Bij de oorsprong van de Nijl ligt namelijk een klein eilandje. Daar hadden we het bootje aangelegd en zijn we het eilandje opgesprongen. Nu bleek dat er sinds kort een bord p stond dat je UGX 5.000,- moest betalen om het eilandje op te mogen en dat je UGX 1.000,-- per gemaakte foto moest betalen. Echt van de zotte..... Marlies heeft dat dus ook niet betaald. Dan moeten ze dat ook maar van te voren zeggen en niet wanneer je al op het eilandje staat.

Daarna in de boot gestapt om nog meer mooie vogeltjes en aapjes te gaan kijken. En die aapjes hebben we zeker gezien. Wel nadat Marlies de gids erop attendeerde dat hij een gedeelte van de boottocht oversloeg. Op een bepaalde plek zaten heel veel apen: meerkatten. Echt superleuk! Daar zaten ook erg veel ijsvogeltjes te poseren. We hopen dan ook op mooie foto's. En om in de trant van onze trouwambtenaar te blijven, we zagen ook nog een hele grote aap die heerlijk op een rots aan het uitrusten was. Wat een leven!

Oh ja, we lagen al een tijdje stil met de boot om de aapjes te bekijken. Ik zat aan de ene kant van de boot en Hans aan de andere kant. Op een gegeven moment leunde ik achterover om iets beter te zien en tegelijkertijd leunde Hans voorover om iets beter te zien. Het resultaat: de boot helt dan over naar een kant. We keken elkaar aan en we hadden aan een blik genoeg. We dachten hetzelfde, heen en weer, heen en weer, heen en weer. Marianne had dat ook snel door en deed vrolijk mee. De boot schommelde lekker heen en weer, maar bepaald niet iedereen kon dat waarderen..... Als blikken konden doden..... Ach, grapje moet toch kunnen.

Nadat we de aapjes uitgebreid bestudeerd hadden, zijn we verder gevaren naar onze lunchplek: Nile reflections. Een erg leuk restaurantje. We hebben er wel wat langer gezeten dan gepland. Het duurde wederom erg lang voordat we ons eten kregen, maar ja TIA. Sommigen uit onze groep begonnen zich hier heel erg aan te ergeren. Er werd zelfs geopperd om maar gewoon de drankjes te betalen en maar weg te gaan. Persoonlijk vind ik dat je dat echt niet kan maken. Je weet dat als je naar een land in Afrika gaat je zoiets kan verwachten. Heb je daar geen zin in, heb je volgens mij weinig te zoeken in Afrika. Dan moet je maar naar Amerika. Natuurlijk is het wachten niet altijd even leuk, maar je doet er niets aan en het heeft al helemaal geen zin om je er druk over te maken. En natuurlijk kun je ook je tijd beter besteden, maar het is niet anders. We zijn overigens gewoon blijven zitten hoor. Na anderhalf a twee uur kreeg iedereen zijn of haar eten en het heeft heerlijk gesmaakt.

Daarna zouden we naar de markt in Jinja gaan. De busjes zouden ons oppikken. Zziwa was er al snel met zijn busje, dus een deel van de groep ging al. Mike Marianne, Ronald, Marlies en ik wachten op Ismaël. En ook dat duurde wat langer. Kennelijk wist hij toch de weg niet naar het restaurant terwijl die wel zei dat hij het wist. Schijnt iets typisch Oegandees te zijn, zeggen dat je iets wel weet terwijl e het eigenlijk helemaal niet weet. Trots? Maar goed na een half uurtje wachten was ook Ismaël er en gingen we naar de markt. Wat een drukte! Alle kraampjes dicht op elkaar met smalle gangetjes, maar wel alles netjes geordend. Alle kraampjes met ijzerwaren bij elkaar, allen kraampjes met plastic bij elkaar, enzovoorts. Je had er zogezegd afdelingen. Een paar foto's gemaakt maar dat moet je altijd eerst even vragen. Doe je dat niet, dan loop je het risico dat je boze Oegandezen op je dak krijgt en daar zit je denk ik niet op te wachten. Zo zeg en de vleesafdeling, wat een stank, alles ligt daar lekker uitgestald, ingewanden en al, blegh. Hetzelfde gold voor de visafdeling. Echt heerlijk..... Je ziet er ook wel sneue taferelen. Veel kippen in kleine kooitjes, maar ja ook dat ik Afrika.

De markt was wel interessant om te zien, maar niet iets waar ik uren over zou kunnen dwalen. We hadden het dan ook al wel snel gezien. We zijn nog even in de stad op zoek geweest naar een apotheek die iets tegen zonneallergie had. Daar had Marianne namelijk last van. En het was trouwens ook echt heet die dag. Ik liep erbij als een idioot, met mijn pareo over mijn schouders. Maar dat is beter dan verbranden. Maar bijzonder hoor die apotheken daar. Ze verkopen daar medicijnen die wij toch echt alleen op recept kunnen krijgen. Zo werkt dat kennelijk niet in Oeganda. Nadat Marianne een smeerseltje had gekocht gingen we terug naar het hotel. Lopend was het best een aardig stukje, maar ze hebben daar de zogenoemde boda- bodafietsen. Gewoon een fiets, uiteraard zonder versnellingen, met een kussentje op de bagagedrager en voor een klein bedrag word je dan naar je hotel gefietst. Wat hebben we gelachen zeg! Maar ik had het wel te doen met mijn fietser. De heuvel op en dan zo goed gevoede westerling achterop en bloedheet weer. Ik zou niet graag met hem willen ruilen. Maar toch hadden zij ook wel lol, geloof ik. Ik werd nog op de foto gezet door de meneer die Ronald had rondgefietst. Volgens Ronald had hij bij vertrek snel een telefoon in zijn handen gedrukt gekregen met de opdracht een foto van mij te maken..... Was dat omdat ik er als een malloot bij liep of vanwege mijn dikke kont. Ja daar houden ze hier wel van. I love this country!

Nadat we bij het hotel aangekomen waren, hebben we ons snel omgekleed en zijn we het zwembad ingedoken. Daar waren wij overigens meer de attractie dan andersom. Er werd heel giechelig gedaan over het feit dat wij daar aan het zwemmen waren. Waarom snap ik nog steeds niet.

Rond 19.25 uur vertrokken we weer naar het restaurant 2friends. Hetzelfde restaurant al waar we gisteren zijn geweest. Wederom erg lekker gegeten. Alle dames hebben van de chauffeurs Oegandese namen gekregen. Dit naar aanleiding van het feit dat wij hen Nederlandse namen hadden gegeven. Zziwa werd Bennie de Kale. En ja dat komt door zijn haardracht. Ismael werd Eddepet, van vrienden voor het leven.

En onze namen? Ik heb ze, maar ik zal eerst het verhaal van mijn naam vertellen. Ik had nog niet in de gaten dat de chauffeurs ook namen aan het uitdelen waren. Opeens hoorde ik mijn naam geroepen worden. Tja en dan word ik natuurlijk nieuwsgierig. Dus ik vroeg wat er aan de hand was. Toen kreeg ik mijn naam te horen: Billa Bwa. Natuurlijk wist ik niet wat dat betekende en natuurlijk vroeg ik daarnaar, waarop Marianne heel hard riep, “het betekent slet!” Pardon, wat is dit nu dan weer. Het is de vrije vertaling van de betekenis van de naam, en dan met name de vrije vertaling van Marianne :) Het betekent namelijk een vrouw waar iemands oog altijd op valt en het is positief bedoeld, althans dat maak ik mijzelf maar wijs..... haha.

Marianne kreeg de naam Nakiwala. Dat betekent geen kleine vrouw, maar ook geen grote vrouw., of zoiets. Ik weet alle betekenissen ook niet meer... In ieder geval was het wel weer een prima avond. We hebben bij terugkomst in het hotel niet meer geUNO't. We zijn direct naar bed gegaan en de medaille bleef dus in ons bezit.