Dag 6: Jinja- Murchison Falls, woensdag 23 september 2009 Vandaag een reisdag. Om 6.00 uur ging de wekker. Nog een kwartiertje lekker gesnoozed en om 6.15 uur onze kuil uit. Om 7.00 uur moesten we aan het ontbijt zitten, maar dat werd voor ons 7.10 uur, maar al wel de tassen ingeleverd en afgerekend. Het ontbijt ging wonderwel vlot. Een wereld van verschil met gisteren. Marlies had hen kennelijk duidelijk gemaakt dat we vandaag echt op tijd moesten vertrekken, en dat heeft dus gewerkt.

Rond 7.30- 8.00 uur de bus in en op weg naar Murchison Falls, het eerste natuurpark, op zoek naar wild! Vlakbij het hotel zagen we allemaal “zwarte vlekken” in de lucht vliegen die echt een kabaal maakten. Bijna een soort blaffen wat we 's nachts ook vaak hadden gehoord. Het bleken allemaal vleermuizen te zijn! Echt immens veel! Heel bizar. Eerst hebben we nog even heerlijk geslapen in de bus. Eigenlijk ook zonde, ben je in zo'n mooi land, ga je slapen. Maar echt, je kan je ogen op een gegeven moment echt niet meer open houden. En ik dacht ook nog, ik kan beter nu slapen dan wanneer we al in het park rijden, dan wil je niets missen. Maar goed, dus even lekker geslapen. De weg was in het begin nog redelijk goed. We zijn op een gegeven moment afgeslagen. Volgens Eddepet een short cut. Het was duidelijk een minder goede weg. Wat een gehobbel en Ronald en ik zaten achterin en daar is het gehobbel het heftigst. Een heerlijke “free massage”.

De natuur was werkelijk fantastisch. Je zag het echt veranderen gedurende de reis, zo mooi. Onderweg stopten we nog bij een bank, want Eddepet moest daar een pasje of iets dergelijks halen. Dus was het nu een short cut of moest hij gewoon langs de bank, we weten het niet, maar het maakt ook niets uit, want het was een mooie route,

Rond 12.00 uur kwamen we bij een benzinestation. En om te tanken en een plaspauze. Er stond een lekker muziekje aan en tja, als ik muziek hoor kan ik niet stil blijven staan. Wel grappig want aan de overkant stonden kindjes en hetgeen ik deed, deden zij na, met erg veel lol! Zo grappig.

Na deze korte stop weer verder. Na een uurtje kwamen we bij onze lunchplek; Masindi. Mooie plek, maar wat een chagrijn van een ober! Maar het eten was er bijzonder snel en was erg lekker. Een heerlijke tonijnsandwich. Hmmmm. Uiteindelijk waren ze iemand zijn eten vergeten, dus duurde het toch nog weer wat langer...

Voordat we vertrokken van onze lunchplek werden we nog gewaarschuwd voor de Tsjee tsjee vlieg. Deze vliegen komen in bepaalde plekken in Murchison Falls voor een ook in een gedeelte waar wij doorheen zouden komen. Dat zijn echt nare vliegen. Word je er door gestoken krijg je een pijnlijke plek, maar dat is niet het ergste. Zij kunnen namelijk de moeheidsziekte overbrengen en daar heb je niet bepaald trek in.

Wij weer de busjes in en op weg naar het Red Chili kamp in het park. Mike en Marianne kozen op het laatste moment toch nog voor de upgrade. Zij gingen niet in het Red chili kamp slapen, maar in een luxe lodge in de buurt. Onderweg hebben we inderdaad te maken gekregen met de beruchte vlieg. Ze vlogen de bus in, dus snel de ramen dicht en de jacht op de vliegen in de bus was begonnen. En geloof me, dan zit ik in ieder geval niet meer op mijn gemak in de bus. En wat een hardnekkige vliegen, Ze gingen niet makkelijk dood. Ik sloeg met mijn slipper eentje dood die op het raam zat en ik was blij dat het raam erin bleef zitten. Het ging een beetje te hard, te enthousiast? Maar naast de vliegen hebben we ook al het eerste wild gezien! We hebben bavianen, kleine hertjes gezien en wrattenzwijnen. Echt gaaf! We zijn bijna nog in botsing gekomen met een buffel. Die kwam plotseling uit de bosjes en stak de weg over. Flink op de rem. Dat ging echt net goed.

Na een bumpy road kwamen we rond 16.00 uur aan in het Red Chilli Camp. Onze overnachtingsplek voor de aankomende twee nachten. We slapen in kleine banda's met gedeeld sanitair. De (wilde) wrattenzwijnen liepen rond in het kamp, echt bijzonder. En ze kwamen ook behoorlijk dichtbij. Ze zijn natuurlijk wel mensen gewend, maar het blijven wilde beesten. Toen we aankwamen hebben we eerst ons eten voor de avond besteld: Chilli Con Carne, wat wil je anders in het Red Chilli Camp.... Daarna een lekkere (koude) douche genomen en even heerlijk gerelaxed op het kamp. Hans had nog een kleine aanvaring met een wrattenzwijn. Hij hield het beest een zak drop voor. En daarop ging het beest in de aanval. Hans sprong gelukkig op tijd weg, en het was een erg grappig gezicht. Eigen schuld, dikke bult?

Nadat we lekker hadden gerelaxt gingen we eten en het was heerlijk! Wel een beetje veel en dat met Chilli Con Carne, dat belooft nog wat.... Na het eten zijn we gaan UNO'en, zonder Mike en Marianne dus, want zij zaten in de lodge aan de overkant van de rivier. We hebben volgens de echte UNO regels geUNO't. Die hanteren Hans en Jolanda. We hebben met hen en met Rosita en Han en Marlies geUNO't. Het was bijzonder gezellig. En dat we volgens de echte UNO regels hebben geUNO't, deerde ons niet. Wij hebben de medaille weer netjes mee naar huis genomen. Dit tot “ongenoegen” van Jolanda, want zij wint normaal altijd, zegt ze. Daar kwam nu dus verandering in, ze was kansloos tegen ons.... Uitslag: Ik 1, Ronald 2, Rosita 3, Hans 4, Marlies 5, Jolanda 6 en Han 7.

De Sawadee groep was ook in het Red Chill Camp. Wij hebben getwijfeld of we met Sawadee of met Matoke zouden gaan. Zouden we dus met Sawadee geweest zijn, hadden we in die groep gezeten. En wat waren we blij dat we met Matoke zijn gegaan. Een veel gezelligere groep. Maar ongetwijfeld zullen ook zij dat hebben gedacht. Bijzonder he, hoe dat werkt, dat je altijd vierkant achter je eigen groep gaat staan.

Na een erg gezellige avond gingen we om 23.00 uur ons bedje in. De Banda Heyena.